soruyu kendime sorunca bulduğum cevabın ne kadar geride kaldığını fark ettim. sanırım bunu düşündüğümde lise yıllarımdı ve sınav stresi, hayat endişesi gibi dertler yüzünden gençlik buhranları yaşayıp sürekli keşke ölsem dediğim zamanlar yaşamıştım.
sonrasında gerçek hayatla karşılaşınca asıl sorunların ve mücadelelerin değişiyor ve bunları gülerek hatırlıyorsun. hayat güzel ve hiç bir şey yaşamdan daha kıymetli değil, hiç bir sorun da içinden çıkılmaz ve çözülmesi imkansız değil. bu nedenle her zaman bir çıkış yolu olduğunu bilmek, hayatı, yaşamı şekillendirenin karşımıza çıkan sorunlar değil onlarla başa çıkma yöntemlerimiz olduğunu bilmek bu düşüncelerden uzaklaştıracaktır.
evet böyle düşündüğüm anlar oldu. beni bu düşünceye iten sebepler daha çok bundan sonra hiçbir şey yapamayacağımdı. yani bir şeyler yapmak istemiyorum bazen. hayattan sıkılıyorum bunalıyorum.bir şeylerle uğraşıyorum ama bazen öyle zamanlar oluyorki diyorum ya ölsem de kurtulsam .ama işte insan yapamıyor. he deyince ölünmüyor. hayat bir şekilde zorla da olsa yaşatıyor. yaşamak zorundayım ne yapayım ben de..ama bazen yine o düşünceler gelir aklıma.
evet yaşamaktan vazgeçmeyi düşündüğüm çok anım çok zamanım oldu ve düşündüm de ancak tabiki kalkışmasın böyle bir şeye fakat gerçekten sorguladığım hayatın anlamsız geldiği ve bol geldiği o kadar zaman oldu ki. hatta gün geldi ben kendimi kandırarak yaşamışım gerçekçi olmak lazım bu hayatta hep mücadele etmek zorundasın ben ne için mücadele ediyorum diye kendime sorduğum çok soru oldu . bunun için bazı sebeplerim vardı kendimce çok yorulmuşum sürekli sorunlarla boğuşmaktan, sürekli o sorunları dert edinmekten bazı sorunlar hayatta yaşadığımız bazı sıkıntılar beni çok yıpratmıştı biraz depresif ve karamsar bir ruh hali içindeydim depresyondayım yani o dönemler o yüzden daha derin düşünüyordum zaten bütün bunları. ancak iyileştiköe kendimi daha iyi hissettikçe bunları alabileceğimi güçlü olduğumu hayatta kalmama ve yaşamam gerektiğini eğer bu dünyaya geldiysem mutlaka bir sebebi olduğunu ve üzüntü dert tasaya üzülerek bir fayda olmadığını ve bunun sadece beni üzmekten başka bir işe yaramadığını gördüm. bende bu sebepten yeniden ayağa kalkmaya çabalamaya ve emek vermeye umut etmeye çalıştım. evet hayat hepimiz için zor ama bizden daha zor koşullar da yaşayan insanlar da var hayatta şükür etmeyi sabır etmeyi öğrendiğiniz zaman bir şekilde yaşama tutunmaya çalışıyorsunuz sizden daha kötü durumlarda olan insanları düşünüyorsunuz belki bir şekilde kendinizi teselli ediyor ve bu tür düşüncelerden uzaklaşmaya çalışıyorsunuz belki sevmeye vakit ayırıyorsunuz hayatı güzelleştirmek için belki kendinizi dışarı atmaya işe vermeye veya o günü bir şekilde doldurmaya çalışıyorsunuz yani hayatta bir gayeniz oluyor yaşamak için bir hedefiniz. bir nedeniniz kendinizce belkide bu hedefler veya nedenler sizi hayata bağlıyor. bakış açısı da çok önemli eğer bakış açınız karamsar olumsuz ise, bu sizi o kadar etkiliyor ki hayattan soğuyorsunuz adeta. ancak bakış açınız daha olumlu yönde ise hiç değilse umut ederek bile bir şekilde hayta tutunmanın bir yolunu buluyor sunuz kendinizce.
olmaz mı? oldu elbette. beni bu düşünceye iten genellikle sorumluluklarım ve hayata yetişme telaşem idi. şükür ki atlattım.
çok fazla kez bu anları yaşayıp kendimize ve hayata karşı küsüyoruz. hayatın zorluğu ve insanların bize karşı tutumları buna etkendir. bazan insanlar kendi kendine kurgu yaparak, paranoyak halde hayattan vazgeçebiliyor veya insanlardan kendini soğutabiliyor. benim nedenlerim ise çok fazla idi. insanların iyiğe kötülükle cevap vermesi, herkesin çıkar için uğraşması, para için insan satmaları, yalakaliklar, hak yerine batıl ve haramı tercih etmeleri..
siyasi anlamda fikir çıkarları, fikriyatlar, görüşler. çok fazla örnek teşkil ediyor. mesela insanların senin çabanı görmemesi, buna rağmen hala devam etmeleri..