şimdi bir anımı anlatayım. lise işte biz bi arkadaşımla pisliklik yapalım dedik tabi biz önceden tanıyo birbirimizi falan neyse okulun duvarlarına dedik bişiler çizelim yani saçma sapan şeyler falan sonra biz duvarlara saçma saçma şeyler çizdik falan hocalar filan kim yaptı diyodu oysa ben ve arkadaşım yaptık herkes diyo kim yaptı kim yaptı bizde veletler yapmıştır dedik sorna bi gün derste hoca bizi dedi gelin ikiniz sınıfın dışına çıktık fln sonra hoca dedi ki siz mi... derken zil çaldı kapı açıldı hocaya kapı çarptı hoca sonra nolduğunu anlamadı bi baktım hoca yerde herkes bi anda toplanıyor falan bizde mal mal bakıyo hoca hastaneye gitti bizde mal mal bekliyor gine sonra yağmur yağdı okulun duvarları silindi sonra gine öyle böyle derken herşey unutuldu bizde hayata devam ettik
kötü bir anı. gece saat 2 3 otobandayız. karşı şeritteki tırın şöförü uyuyakalmış. kendi şeridinden çıkıp bizimkine geçti. babam manevra yapmasa çarpığıyorduk.
hiç unutmam şuanda lise sondayım ve birazcık da serserilik var. ama bunun kökeni 1.sınıfa dayanıyor. okuldan kaçtığım anımı sizlerle paylaşayım. sabah uyandığımda annem elinde önlük ve çantayla benim kalkmamı bekliyordu. istemeyerek de olsa kalkalarak elindeki önlüğü üzerime geçirmeye başladım. bir yandan da heyecan var okulun ilk günü. öğretmenler sanki beni yiyecekmiş gibime geliyor. kahvaltı hazırlanmış ben de oturdum ve başladım kahvaltıya (tabiki yüzümü yıkadım) annem bana öğütler veriyor. ben ise tamam deyip geçiştiriyorum. okul saati yaklaştı ben ayakkabılarımı giydim hazırlandım. annemde geldi okula gittik. öğretmenimizi hiç ama hiç sevmemiştim. gıcık olmuştum bile diyebilirim. hoca ama bana çok iyi davranıyor. tabi işi ne zaten. ilk ders annemler yanımızdaydılar. ikinci saat için bizi çıkartmışlardı dışarıya annemleri göndermek içinmiş meğersem. biz sınıfa geldik annem yok kimsenin ki yok. sınıfın yarısı ağlamaya koyuldu. ben ise sırama geçtim. bön bön bakıyorum. annemi kaçırıldığını zannetmiştim. :d ben kendi içimde planlar kuruyorum. burdan nasıl kaçarım diye. zekaya bak arkadaş o zamanlar da tabi çizgi dizileri falan asla kaçırmam. kendi kendime dedim ki tuvalet diye çıkayım ordan da giderim diye düşündüm. gerçekten de öyle oldu. tuvalete çıktım. ordan aşağıya ordan da eve koştum. zile bastım. annem açtı kapıyı böyle ne diyeceğini şaşırdı sen nasıl niye diye şaşırdı. benim içim rahatlamış içeriye geçmişim. ama ben ne unuttum tahmin edin hadi. okulda çantamı falan unuttum. öğretmen annemi arayıp kaçtığımı söylemiş. annemde burda kırmızı kalemini unutmuş da onu almaya geldiğimi söylemiş :d. sonra annem giidp çantamı falan almıştı.
ben 20 yaşındayım ve şimdiye kadar köyde büyüdüm şimdiye kadar hiç telefonum olmadı ilk telefonumu 18 yaşında üniversiteye başlayınca aldım ve hala da 3 yıl oldu onu kullanıyorum. kendi ayaklarımın üzerinde durmaya çalışıyorum ailemden çok zorda kalmazsam para almıyorum çünkü onlar da 2bin tl ile 5 kişi geçinmeye çalıyorlar ve ben kendi kendime yetmeye çalışıyorum. şu anda yeni bir telefon almak istiyorum ama yeteri kadar param yok ve ben para biriktirmeye çalışıyorum. bir yandan yurt parası ödüyorum bir yandan da kendime yetmeye para biriktirmeye çalışıyorum. burada para biriktirmeye çalışıyorum. ailemden çok sevgi gördüğüm söylenemez kendimi ilgisiz görüyorum ve sürekli kendimi yalnız hissediyorum.hiç kimsenin beni anlamadığını düşünüyorum genç çoğu kişi anlamıyor. eskiden köyde oturuyorduk ve köydeki evimiz topraktandi ben kış gelmesini hiç istemezdim çünkü evimiz kışın damliyordu yani çok kötü günlerdi suanda allaha şükür biraz daha iyi durumdayım.
yirmi üç yaşındayım ve bu yaşıma kadar hep baba özlemi çektim . babam var annem ile ayrı değiller ama bana sevgi gösterdiğini hissetmedim. allah var ne lazım ise aldı getirdi buldu buluşturdu. ama sevgi olarak hiç bir şey görmedim .
bir gün yani ilk ve son defa babama futbol oynaya bilir miyiz diye sordum ,ve kabul etti. bir saate yakın keyifli bir zaman geçirdik . eve geldigimizde mutluluktan ağlamistim daha 10 yaşındayken ve yolun basindayken. hep geçim derdine düşmüştür babam ve o yüzden diye teselli ettim kendimi , 23 yaşıma kadar. belki de geçim derdine düşüp geçip gidenleri unutmuştur .
benim bundan iki sene önce bir arkadaşını öldürdü izmir çiğli 21 yerinden bıçaklanan sevgilisi tarafından hani bizim gerçekten onunla böyle çok güzel anılarımız oldu. ne yalan söyliyeyim. şu an hiçbirini hatırlamak istemiyorum gerçekten hatırlarsan bu sefer çok kötü olurum. çünkü ben hala onu unutamadım en sevdiğim arkadaşlarımdan bir tanesiydi diyebilirim. yani şu an hala öldüğüne bile inanmıyorum sanki yaşıyormuş gibi düşünüyorum diyebilirim. allah rahmet eylesin diyorum çok kızdırdım ben onu :)
bir anımı anlatmak isterim. çok küçük bir yaştayken istanbul kayışdağında oturuyorduk. bir gün annem yeşil mercimekli pilav yapmış. canım öyle istedi ki annemden habersiz kaseye koyup dışarı çıktım. daha sonra elimdeki kase düştü ve alnımı boydan boya kesildi. evimizin yanında bir inşaat ustası beni kucaklayıp doktora götürdü. o adam hiç bir zaman aklımdan gitmiyor. dikiş yaram çok açık belli elimi ne zaman atsam o anım aklıma geliyor.