aynaya bakıp deliha gibi çok güzelim be derim :) aslında kendimi güzel buluyorum ama burnum kırık olmasaydı yine iyiyim yani.
yani bekarken aynaya baktığımda kendimden gerçekten de çok memnundum. zaten herkesin kendine göre bir güzelliği vardır. bekarken devamlı aynaya bakmayı çok severdim ama doğumundan sonra kendimden nefret etmeye başladım 15 aydır doğru düzgün uyumuyorum ve gözlerim çökmüş durumda hani beni görenler tamam gene güzelsin ama bekarlığındaki gibi değilsin, diyorlar çünkü çocuk olunca gerçekten de insan çöküyor ve aynadan soğuyor. ben şu an kendimden bile nefret ediyorum diyebilirim yani eskiden nasıldım, şimdi nasıl arasında dağlar kadar fark var. çocuk insanı bitiriyor. uyumak istiyorum sadece ve kendime bakmak istiyorum ama maalesef elimde olan bir şey değil benim oğlum hiçbir şekilde durmuyor ve ben kendime bakamıyorum bile yani gerçekten de insanlar bekarlığında ki, gibi olmuyor ve ben çok büyük konuştum. o zamanlar evli olan insanlara her zaman demişimdir ki; siz nasıl kadınsınız ? insan kendine bakmaz mı ya gibi kelimeler söylerdim. ben sizin gibi olmayacağım derdim ama keşke demez olaydım ben de onlar gibi oldum. insan gerçekten kendine bakamıyor.
valla öyle aynaya bakıp ay ne güzelim diyen bir insan değilim. arada eşime takılmak için diyorum ama zaten eskisi kadar aynaya bakmaya vaktim de olmuyor malesef hem çocuk hem hamilelik derken şuan pek güzel hissettiğimi söylemek doğru olmaz. tabiki çirkin insan yoktur . sadece bakımsız insan vardır ve ben son dönemlerde tamda bakimsizlikta zirve yapmış bir insanım inşallah havalar ısınınca özüme dönmeyi düşünüyorum. benim problemim kışla tamamen.
genelde güzel hissederim kendimi şımardım severim makyaj yaparım