metafizik filozofların başında gelen aristo'ya göre mutluluk; tüm insanların en yüksek arzusu ve hevesidir. mutluluğa giden yol, erdemden geçer, diğer bir deyişle, insan kendinde en yüksek değerleri var ettiği takdirde mutluluğa erişecektir. aristo mutluluğun hissedilebilir bir durumdan ziyade bir hayat tarzı olduğuna inanıyordu.
antik yunan filozoflarından epikür'ün görüşleri metafizik filozofların aksi yönündeydi. onların tersine mutluluğun yalnızca manevi dünyadan kaynaklandığına inanmıyordu. aksine mutluluk, dünyevi boyutlarla ilişkiliydi. epikür, mutluluğa alan yaratmak için denge ve ılımlılık unsurlarının temel olduğu şeklindeki ilkeyi öne sürmüştür. "azla memnun kalmayan, hiçbir şeyle memnun kalmaz." sözünü söylemiştir. ayrıca insanın mal ve eşye alabilmek üzere para kazanmak için değil çalışmanın zevki için çalışması gerektiğinde ısrar etmiştir.
nietzsche'ye göre huzurlu ve endişesiz yaşamak, hayata daha büyük anlamlar vermeyen vasat insanların arzusudur. nietzsche, mutluluğu"ideal tembellik" şeklinde tanımlamıştır. nietzsche, "mutluluk" sürekli bir iyi hissetme durumudur şeklindeki görüşe katılmıyordu. ona göre mutluluk, kısa ömürlüdür ve her an sona erebilecek geçici bir haldir. mutlu olmak; zorlukları aşıp, hayatı yaşamak için orjinal yollar yaratarak bu güce sahip olduğunuzu kanıtlamaktır.
jose ortega y gasset isimli ispanyol filozofa göre; "yansıtılan hayat" ile"yaşanan hayat" bir noktada birleştiğinde mutluluk durumu ortaya çıkmaktadır. eğer kişi gerçekliğe tam anlamıyla ulaşmayı başarırsa, mutlu olur.