hava karardıktan, akşam olduktan sonra insanın içine karartı düşer.yalnızlık kalır ve yalnız olduğumuzu hissederiz.
karanlık çöktükten sonra, sonrasını çok seviyorum gerçekten. çünkü insanlar yavaş yavaş evlerine çekiliyor, sokaklarda hiç kimse kalmıyor, gürültü, patırtı, arabalar insan görüntüleri, kafeler herkes kapanıyor. her şey evine çekiliyor ve sokaklar bomboş oluyor. gecenin geç saatlerinde dışarı çıkmayı hep sevmişimdir. çünkü insan yok, insan görmüyorum. ben gündüz dışarı çıkan biri değilim, genelde geceleri alışveriş merkezlerine bakarım, yani böyle camdan bakar, şu güzelmiş deyip ertesi gün gidip onu 5 dakikada alır gelirim. ben öyle bir insanım nefret ediyorum insanlardan nefret ediyorum. insan kalabalıklarından, bakışlardan, laflardan, sözlerden, kahkahalardan nefret ediyorum. çünkü insanlar gerçekten çok kötü. artık insanlar dayanılacak gibi değil. gece olduğu zaman, evde olsun, dışarıda olsun sessizlik hakim. gecenin zifiri karanlığı hakim. evde lambaları kapatıp oturma vakti. biraz düşünme vakti. kendini dinleme vakti başlıyor. bu yüzden gece, akşam yani karanlığın olduğu her yer, yalnızlık zamanıdır. televizyonları falan açmak gerçekten çok saçma. çünkü gün içinde o kadar kötü sesler duyuyoruz ki o kadar beyin yorucu sesler duyuyoruz ki, telefonunu ya da televizyonun o iğrenç sesini gerçekten hiç ihtiyacımız kalmıyor. ben bu nedenle geceyi çok seviyorum. çünkü kendimi dinleyebiliyorum.
evet akşamları yani özellikle geceleri yalnızlık vakti gelip çatıyor. belki en düşünceli olduğumuz anlar akşam vakitleri oluyor insan sessizlikte daha çok düşünüyor ve kafasını takıyor bazı durumlara olaylara veya yaşadığı sorunlara. akşam vakti gün yüzüne çıkıyor sanki bütün bir gün yaptıklarımız veya geçmiş aklımıza takılan sorular her ise bence akşam vakti asıl yalnızlık diyebiliriz.
aksam deil gece yalniz vaktiiiii
bence