ailemin değerini, geçim sıkıntısını evimden uzaklaştığımda evimi ailemi onlarla geçirdiğim güzel günleri özlediğimi aslında o günlerin ne kadar da önemli olduğunu ne kadar da değerli olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. çocukluğumun yaptığım şeylerin bedelinin ağır olduğunu ve aşkın sevginin canını yaktığını anladım. arkadaşlarımın oynadığım oyunların değerlerini anladım. özgürce koştuğum tek derdimin annemin dışarıdan içeriye akşam oldu diye çağırmasının olduğunu anladım. annemin yemeklerinin kıymetini anladım. ve büyüdüğüm zaman kendime bir yok çizip ona göre kendimin kendi çabalarımla gelebileceğimi anladım. kısaca ben çocukluğumun küçüklüğümün ailemin bir arada olmasının değerini anladım.
ben büyüdüğümu biraz erken anladım sanırım annem babam boşanınca babamla kalmayı seçtim 14 yaşımda . haliyle evin kadını olmak durumunda kaldım . hem ev işleri hem okul yürüttüm ama sağolsun babamda çok yardım ederdi tabiki elinden geldiginden fazlasini yapmaya çalıştı hep . o yüzden ben erken başladım hayata .
büyüdüğü ilk olarak kendi kazandığım parayla eve ekmek getirerek anladım.
bir insan baba parası yemediği zaman ve kendisi pare kazanıp cebinden yediği zaman anlar. işte o zaman paranın ne kadar değerli olduğunu anlar ve büyüdüğünün farkına varır. allah babalarımızı başımızdan eksik etmesin ve biz anlara evlatlık yapalım inş