o kadar çok ki. ama içgüdüsel olarak insanın içinden canlı çıkacamayacağını , birgün biteceğini bildiği bu hayati nasıl daha hızlı yaşarım peşinde hep çünkü bilinç altı ona bunu emrediyor. yap şunu ne zaman öleceğini bilmiyorsun ama birgün olcak diyor sanki. okuduğumuz kitabı bile bi an once bitse diye merakla sonunu görmek isteyerek okur, izledigimiz filmi acaba sonunda ne göreceğim diye merak ederek izleriz. çünkü hayat böyle işte hep son merak edilir o yüzden yolda giderken hep hedefe kilitlenir hiç etrafa bakmayız. ben buna at gözlüğü takmak diyorum
zaman öyle hızlı akıp geöiyor ki insna anlamıyor hiç bir şet.
bazen o kadar şaşırıyor ki insan, günlerdir aylardır hatta belki yıllardır geçtiği yerde hiç farkına varmamış olduğu küçük detay görünce şaşırıyor ve bir o kadar da mutlu oluyor.bununla ilgili bir anımda şöyle olmuştu.yaşamış olduğum mahallede her zamanki geçtiğim sokaktan geçerken almam gereken bir eşyayı almak için başka bir yere giderken, ihtiyacını karşılayacak olan dükkanın aynı mahallede ve sokakta olduğunu görünce çok şaşırmış ve çok sevinmiştim.aslında hayat da böyle arada başımızı kaldırıp yukarıya bakmayı veyahutta etrafımıza daha dikkatli şekilde incelemeliyiz ama hep bir koşturma hep bir yere yetişme telaşında olduğumuz için bunu çoğunlukla gerçekleştiremiyoruz.