ben arkama baktığımda çok insan üzmediğimi görüyorum. ama çok insan tarafından üzülmeye maruz kalmışım onu anladım. hayat ne garip benim kimseyle bir sorunum yokken insanların bu kadar beni üzmüş olması affedilebilir bişey değil bence. bunları hak etmediğimi düşünüyorum. neden özellikle aileler sürekli çocuklarını üzer ki, bizi kendilerinin kölesi gibi mi görüyorlar. ben olsam çocuğuma iyi şeyler katarım onun hayatını mahfetmeye çalışmam. cahillikten mi kötülükten mi bilmiyorum ama bizi üzenler çok oldu. neden yaptılar bilmiyorum. iyiki öbür dünyada adalet diye bişey var. ben orda bunların hesabını soracam niye bize böyle davrandıkar diye.