yani kısmen yaşıyor diyelim. hem ölü hem de diri.. çok seversem birini onu her gördüğümde her bana seslenişinde her iltifat edişinde her bakışında her gülümseyişinde her aradığında her mesaj attığında içimdeki çocuk meydana çıkıyor. ama işte ne yazıkki bazı erkekler bu çocuksu şeyleri sevmiyorlar. o yüzden o çocuğu bazen öldürmek durumunda kalıyorum. yani içimdeki çocuğu bastırıyorum. bu iyi değil ama olsun ne yapalım.. ama içimde bir yerlerde böyle çömelmiş kollarıyla bacaklarını sarmış bir köşede arkadaşlarına küsen çocuk gibi oturuyor.. aklı eğlenmekte ama işte... :)
içimdeki çocuk ölmedi o hala benimle . onunla yaşadığım söylenemez çünkü o neşe o çocuksuluk kalmıyor eskisi gibi zaman zaman çıkıyor ortaya sadece . içimde onu taşımaya ve öldürmemeye çalışıyorum .. içimdekiseviyor ve özlüyorum .
ben hiç büyümedim ki .. böyle daha iyi büyüsek ne olacak sıkıntı mı bitiyor
cocuklugumu yasiyamadim insallah o cocuk cikar birgün biyerlerden
benim içimdeki çocuk ölmedi .hala içimde ama saklanmayı çok sevdiğinden öyle ortaya çıkmaz hemen . baktı zararsız bir ortam o zaman çıkar ortaya ve haylazlık yapar . ölse bi anlamı kalmaz, yaşamanın tadı tuzu çıkmaz .
içimdeki çocuğu bir türlü büyütemedim zaten
ben içimdeki çocuğa çok iyi bakıyor, özenle besliyorum. içimdeki yetişkinle de çok iyi anlaşıyorlar. beraberliğimiz hep devam edecek umuyorum ki.
içimde hiç bir zaman çocuk olmadı ki ölsün
hiç bir zaman ölmedi. umarım bundan sonrada benimle yaşamaya devam eder.