hapşıran insanin o saniye içerisinde kalbi durur. hapşırırken hayatini kaybeden insanlar da mevcuttur. bu yüzden hapşıran insana çok yaşa derler ama aslında çok yaşamak da anlamsız ki. düşünsenize bir. 300 sene boyunca yaşasak ve yaşamımız boyunca bize veya çevremize veya ne bileyim insanlığa hicbir katkımız olmayacaksa yaşamanın ne anlamı olurdu ki? mühim olan hayatı uzun yaşamaktan çok doya doya yaşamak değil midir? en azından ben bu şekilde düşünüyorum. elbet bir gün hepimiz bu dünyadan göçüp gideceğiz ve bunun farklı bir seçeneği yok. sonrasında ne olacağı konusunda da hiçbirimizin bir fikri yok. kimisine göre sonrası diye bir şey bile yok. gerçi ona nasıl inanıyorlar hala aklım almıyor. böyle bir dünyanın, böyle bir yaşamın, varoluşun tamamen tesadüf eseri olduğuna inanıyorlar. kimisi ineğe, kimisi insan yapımı putlara tapıyor. insan dediğimiz canlı çok tuhaf, farklı ve aslında bir o kadar gereksiz. hepimiz öyleyiz. bu yüzden çok yaşamak değil mühim olan. asıl mühim olan şey yaşadığımız şu hayatta yaşadığımız süreç boyunca geçirdiğimiz her zamanı, her saati, her dakikayı dolu dolu geçirmek diye düşünüyorum ben. gerisinin gerçekten hicbir önemi yok. ben bu yüzden yanımda hapşıran insanlara ağız alışkanlığı bir şekilde çok yasa demezsem alternatif şeyler üretiyorum.
çünkü hapşırırken kalbimiz bu sure zarfında durur o yüzden günümüzde hapşıran kişilere çok yaşa denir