yaklaşık 1.000 kişi önünde sunuculuk yaptım. hissettiğim hisler çok karışık bir haldeydi. gurur verici bir yandan heyecan vericiydi. bir o kadar da utanıyordum. heyecan tavan başlayıp sakinlikle bitirebilmiştim.
herkes için zor birşey olabilir ancak benim özgüvenim yüksek yani kendime güveniyorum heyecanlansam bile gizleyebiliyorum onun için benlik sıkıntı olmuyor ama genel olarak zor bi durum
topluluk önünde ilk kez konuşma yaptığımda ve sonraki bir kaç seferde veya sunumda oldukça heyecanlanıp kelimeleri düzgün çıkaramadığımı hatırlıyoum. dizlerimin titrediğini ve ellerimin terlediğini hatırlıyorum. bazı zamanlarda sesimin titremesi gibi sorunlar yaşıyordum ve söylemek istediklerimi tam olarak toparlayamıyordum. bazen sunumum bittiğinde atladığım noktalar olduğunu fark ediyordum. ama zamanla insan alışıyor ve bu durumun üstesinden kendi kendisine geliyor. tabii bu süreci daha çabuk atlatmak için yapılabilecek bazı yöntemler bulunabilir. mesela sunum öncesi nefes egzersizleri buna örnek olrak verilebilir. aynı zamanda bazı arkdaşlarımın beden dili ile ilgili eğitimler aldığını biliyorum oldukça olumlu sonuçlar alan tanıdıklarım var bu durumdan. ve tabii ki çok çok iyi bir hazırlık yapmak her şeyin anahtarı. bazı sunumlarıma o kadar iyi hazırlanıyordum ki bir süre sonra konuşacaklarımı zaten ezberlemiş oluyordum ve sunum sırasında ne söyleyeceğim derdine sahip bile olmuyordum sadece sesimin titremesini engellemeye ve kelimeleri yutmadan düzgünce çıkarmak için çaba gösteriyordum.
topluluk önünde konuşmak hemen hemen herkes için zor bir süreçtir ama korkularımızın üzerine gitmeli ve bu konuyu da bu şekilde açmalıyız bir şey daha önce hiç yapılmadıysa tabii ki korku duymak doğal ama bir kere iki kere üç kere yaptıktan sonra eskisi kadar korkmadığımızı ve bunu alıştığımız fark ederiz o yüzden ilk yapacağımız toplum önünde konuşma her zaman en zor olacaktır ve bu en zorunu başardıktan sonra diğerleri çok daha kolay bir şekilde gelişecektir
hayatımda bir kez böyle bir şey ile karşı karşıya geldim öğretmenler günü için bir şiir verildi elime bütün okul beni dinliyor başladım okumaya heyecandan neredeyse kalbim duracak öyle bir heyecan var içimde artık ayaklarım beni tasimakta zorlanmaya başladı bacaklarım tir tir titriyor şiir bitti hemen içeri geçtim bir sandalye buldum oturdum artık dayanacak gücüm kalmadı orada bayilacaktim neredeyse o günden sonra bir daha öyle bir şey ile karşı karşıya kalmaktan çok korktum
çok heyecanlı ve önemli bir kişi olarak hissederim
ben rahat olamazdım normalde çok rahat biriyimdir ama topluluk önünde konusamazdım heyecandan heralde
birazcık çekinir ve utanırım ama bir süre sonra geçer
topluluk önünde konuşacak olsam kendimi rahat hissederim öyle takıntılarım yok utanıp sıkılmam.
heycanlanirim konusamam oyle birsey yapmamda
heyecandan belki dilim tutulurdu konuşamazdın
gergin olurdum ve hata yapmaktan korkardım
çok rahatımdır lisedeki fizik hocam sagolsun:) hocamın öğrettikleri sayesınde
heyacanlanırım heyacanımı yenemeden konuşamam.
doğal olarak heyecanlarım ama kendime güvendiğim içinde kendimi iyi hissederim