kendimi hiç iyi hissetmiyorum. yorumlara da baktım da bu ara sanki herkesin sıkıntısı var. aslında genellikle insanlarımızın çoğu nevrotik. nevrozu daha önce bir postun altında açıklamıştım. çoğu insanın çocukluğunda bilinç altına yerleşen olayların günümüzde dışa vurumu aslında. çoğu insan da kesinlikle çocukluğunda bir şeyler yaşamıştır belki farkında olmadan. neyse geleyim kendime. kendimi bu aralar gerçekten yıkılmış hissediyorum. hiçbir şey için gücüm takatim yok. eskiden zevk aldığım şeylerden bile artık zevk almıyorum. evden dışarı çıkma isteğim sıfıra indi. tesadüf ki bu aralar evden çıkmama da gerek yok. üniversite son sınıf öğrencisiyim. okulum iki ders yüzünden uzadı ve sadece onlara gitmem gerekiyor. devamsızlık hakkım olduğu için de çoğu zaman onlara da gitmiyorum. ne zaman bir şekilde evden çıksam hemen eve dönmek için uğraşıyorum. sanırım dış dünyaya kendimi kapattım. yakın geçmişe kadar sanrılar görüyordum ve sesler duyuyordum. gittiğim psikiyatr bana şizofreni ilacı verdi. on gündür ilacı kullanıyorum ve sanrılarım neredeyse sıfıra indi ve artık sesler çok az. ama sabaha kadar kabuslar görüyorum ve ilacın yan etkilerini üzerimden hala atamadım. yatmadan önce kitap okumaya özen gösteriyorum. genellikle bilimsel içerikli kitaplar okurum ancak gördüğüm rüyalar sanki fantastik kitapların birer özeti. dün gece vampirlerle savaşıyordum ve sonunda öldürüldüm. ölümün bu aralar hep ensemde olduğunu hissediyorum hep belki ondandır. bundan 3 sene önce vefat eden babaannem geliyor sürekli aklıma. ona olan özlemimi düşünüyorum. belki de bu yüzden ölümü yakınlarımda hissediyorum. veya öleceğimi düşündüğüm için aklıma sürekli babaannem geliyor da olabilir tam olarak emin değilim. böyle sorularla karşılaşıp içimi dökebilmek beni çok mutlu ediyor. her ne kadar verilen cevapları kimsenin okumadığını düşünüyor olsam da... sürekli dalgınlık halindeyim. kullandığım ilaçla iyiye gitmeyen tek rahatsızlığım bu herhalde. kendi kendime gülmelerim azalmıştı ama dün akşam bir kaç kere yine başıma geldi. hiç bir sebep yokken gülüyorum ve birden yüz ifadem değişiyor ve somurtkan halime geri dönüyorum. belki de gerçekten şizofreniye doğru gidiyorumdur. bunu net olarak öğrenmeleri için beyin mr ı çekmeleri gerekiyor. tavsiye ettiler ama ben kabul etmedim. yakın zamanda çekildiğimi ve temiz olduğunu söyledim. belki de yalan söylememeliydim. ama böyle bir tanıya hazır değilim. çünkü okulum bittikten sonra subay olmak istiyorum. hiçbir şeyin bunun önüne geçmesine izin veremem. ancak düşünüyorum ya subay olduktan sonra bu sıkıntılar tekrar daha ağır bir şekilde baş gösterirse ? o zamanda askeriyede tedavi görürüm. nasıl olsa içeriye girdikten sonra her şeyinden onlar sorumlu. inanın kafam karmakarışık. sürekli spor yapıp kitap okuyarak geçiriyorum günlerimi. bir şeylerin değişmesi gerektiğini düşünüyorum ama değiştiremiyorum. kendimi küçük bir dünyaya hapsetmiş durumdayım. hiçbir şeyin ve hiç kimsenin bana yardım edemeyeceğini düşünüyorum.
o zaman başlıyorum içimi dökmeye. :) bazen hayata karşı o kadar pozitif bir insan oluyorum ki anlatamam mesela tam o sırada iş yerinden birisi hiç hak etmeyen birilerinin, gerçekten hak edenin hakkına girerek iyi yerlere getirilmesine sebep oluyor ya işte o an diyorum ki boşa yaşıyor boşa uğraşıyorsun, herkes kendi çarkını bir şekilde döndürüyor. senin kırıldığın, üzüldüğün, emeklerinin boşa gittiği kimsenin umurunda değil. durum böyle olunca diyorum ki bende diğer insanlar gibi karaktersiz olup çıkarlarım doğrultusunda hareket edeyim.. tabi ki sonra yine beceremeyip, eski hallerime dönüyorum. bu ara sıklıkla yaşadığım ruh halim bu.
berbat durumdayim her an intihar edebilirim
şuan için iyi ama bir kaç saat sonrada bir kaç gün sonrada her an değişebilir çünkü başımıza ne gelecek bilemeyiz
durgun ve değişken . biliyor musun , bunu ben bile çözemedim.
stresli ve bunalımdayım. işsizim iş arıyorum ve bulamıyorum. hergünüm evde oturup sıkılmakla geçiyo dışarda tek başıma gezip zaman geçirmeyi de sevmiyorum.