dayımın bana bağırdığı andı tatildeydik 15 yıl oldu deniz kıyısında kayboldum beni bulamamışlar sonra beni buldular orda dayımın bana bağırması en utandığım anımdır.
hiç unutmam sunum yapacağım zaman çok utanmıştım ve günlerce çalışmıştım ilk sunumum da değil üstelik bundan önce çok sunum yapmıştım o yüzden çok fazla heyecanlı değildim .ama kesinlikle salonda dört yüze yakın öğrenci ve bir sürü öğretmen vardı sahneye çıkarken son basamağa unutup yine düşünmüştüm gerçekten çok üzücü bir durum evet ama ben çok utanmıştım .yani başkası benim önümde düşse aynı sahnede hatta herhalde izleyici olarak bir şey hissetmem ama sahnede düşen kişi için aynı şey söz konusu olmuyor .çok çok fazla utanmıştım gerçekten ve sunuma devam edemedim hatırlayamadım on dakika gibi bir süre istedim ve sonra gelip sunumu yapmıştım .gerçekten çok utanmıştım ondan sonra sanki bütün okul bana bakıyormuş gibi hissediyordum.halbuki öyle değil aynı şeyi başkası yaşadı hiç konuşulmadı demek benide konuşmadılar diye rahatlamıştım.
hayatimda en utandigim an hangi birini hatirlayim o kadar cok varki