ataerkil toplumumuzun bizlere aşılamış olduğu büyük bir sorundur. sinemada oynatılan filmlerin yabancı firmalar tarafından yapılması özellikle onların büyümesine ve bizim dizi-film sektörümüzün gerilemesine neden olmuştur. bunu yanında, tiyatroda sahnedekilerin yaşadığı gerçek duygular hissedilir ve birincil gözden canlı olarak olay yaşanılır.
çocuk eğitimi mi anne baba eğitimi mi?
prof.dr. harun avcı
çocuğunuz öfkeyle karşınıza dikiliyor ve size meydan okuyor mu? onun nereye gittiğini bilmiyor, meraktan çatlıyorsunuz ve gelince de size hiçbir şey söylemek istemiyor mu? evde hiçbir şey yapmak zorunda olmadığını, doğmayı kendisinin istemediğini ve bu sebepten sizin ona bakmakla yükümlü olduğunuzu söylüyor mu? inanç ve değerleriniz çocuğunuzun inanç ve değerleriyle çatışıyor mu? isteklerini yerine getirmediğinizden şikâyet ediyor mu? bu soruların hepsine "hayır" cevabı verecek anne-babaların sayısı çok azdır. çünkü her çocuğun çeşitli istekleri olur, davranışla ilgili veya hissî problemleri bulunabilir. meselâ, arkadaşı veya kardeşiyle iyi geçinemez, sürekli yeni eşya veya giyim ister, okul ve ödevler sıkıcı gelir, sizin uygun görmediğiniz kişilerle arkadaşlık eder; hattâ yatma kalkma saati, yemesi, odasını düzenlemesi, hafta sonu ve boş zamanını nasıl değerlendireceği konularında anne-babasıyla anlaşamaz.
bu tip problemler karşısında siz, ona emirler vererek yönlendirmeye mi çalışıyorsunuz? uyarıp gözdağı mı veriyorsunuz? yoksa nasihat edip, nutuk çekip, çözüm teklifleri sunup, ahlâk dersi mi veriyorsunuz? ya da yargılıyor, suçluyor, tenkit ediyor ve aynı düşüncede olmadığınızı mı söylüyorsunuz? veya ad takarak, alay ederek utandırıyor musunuz? yoksa aynı düşüncede olduğunuzu belirtmeyi, övmeyi, her yaptığını desteklemeyi ve güven vermeye çalışmayı mı tercih ediyorsunuz? veya onun davranış ve düşüncelerini analiz edip yüzüne karşı yorumlar mı yapıyorsunuz? ya da onu oyalıyor, konuyu saptırıyor, sorular sorarak anlatmak istediklerini mi sınırlıyorsunuz?
bu soruların en azından bazılarına "evet" demek ebeveynlere ters gelmez. oysa bunlar anne-baba ile çocuk arasında iletişim kurulmasını engeller. emir ve yönlendirme, çocuğa duygularının ve ihtiyaçlarının önemli olmadığını anlatır. o hâliyle kabullenilmediğini iletir. bu ise çocuğu kırar, kızdırır ve düşmanca hareketlere sebep olur. gözdağı vermek, çocuğu korkak yapar ve küstürür. yerli yersiz ahlâk dersi verilen çocukta suçluluk duygusu uyanabilir. hep nasihat etmek ve çözüm teklif etmek, çocuk için, "anne-babam benim çözüm bulma kabiliyetimin olmadığını düşünüyor" anlamına gelir. böylece çocuk düşünmeye değil, anne-babasına bağımlı kalmaya yönelir ve aşağılık duygusuna kapılabilir. çocuklar nutuk dinlemeyi de, hatalarının yüzlerine vurulmasını da sevmezler. bunlar ona, onu küçük gördüğümüz, yetersiz bulduğumuz düşüncesini verir. yargılamak, eleştirmek ve suçlamak, çocuklara kendisini yetersiz, aptal, değersiz hissettirir. tenkit, çocuklarda sevilmedikleri duygusunu uyandırır. ad takmak, alay etmek ve utandırmak, çocukların kişiliği üzerinde olumsuz etki yapar. söylenenin tersini yapıp kendisini haklı çıkarmaya çalışabilir. oyalamak ve konuyu saptırmak, onunla ilgilenmediğimiz, saygı duymadığımız ya da reddettiğimiz zannını uyandırır. aşırı iltifat da çocuklar üzerinde olumsuz tesire sahiptir. sürekli övülen çocuklar övülmediklerinde
evet günümüzde sinama daha çok tercih sebebi bunun nedeninş bende merak etmişimdir. sinema dünyasıno özellikle bu zamanda çok beğenmiyorum. yapılan filmler de hikayeler de çok gerçekci gelmiyor birbirinin tekrarı oluyor veya komedi bile denmiyor. tabiki istisnalar var fakat buna rağmen sinema daha çok tercih ediliyor oysaki tiyatro insanı geliştiren insana dha çok bilgi katan sanat dallarından biri. gerek hikayeleriyle gerek oyunculukları ile insanı içine çekiyor. fakat sanırım yerleşim yeri sorunu da yaşıyoruz tiyotrolaeon yerleşim alanı ve bazı saatleri biz gençler ile çakılıyor ve o uyumu yakalayamıyor olabilir. birde tiyatroyu sevdirmek gerekir. insanlar özellikle günümüz gençleri sinemaya daha düşkün. tiyatronun tadına varamamış yeterince götürülmemiş bundan yoksun kalmış.
ben tiyatroyu daha çok seviyorum canlı gösterim. en azından her şeyi görebiliyorsun. hani sinemaya fazla sevmiyorum benim tercihim her zaman tiyatro.
tiyatro kültürü ögretilmemiş benimsetilmemiş bence izlediğim bir tiyatro vardı pardon diye bunun birde sineması çeklldi sinemasını daha çok begendim hatta bir kaç defa da izledim belki sinema daha izlenilmesi zevkli eyecan verici oldugundandır
televüzyon üzerinden oluşan bir algı olması lazım üstümüzde ondan dolayı oalbilir
tiyatro divan edebiyatı sinema da halk edebiyatı gibi
tiyatro canlı bir gosterim ve biraz daha enerji gerekiyor izlerken daha fazla efor sarf ediliyor