göz görmesin yeter ki, katlanmayacak hiç bir şey yok çünkü zaman o kadar hain bir kavram ki alıştırılıyor herşeye ne yazık ki. hayatımın anlamı dediğim insanla bile bi anda deprem etkisi gibi bişey olmuştu, ayrılmıştık yapamam onsuz diyordum günlerce ve aklıma geldiği her an ağlıyordum. bunun üstesinden asla gelemem diyordum, hayatımda en güzel anılar onunla yaşamıştım annemin babamın eksikliğini umutturmuştu o zamanlar. benim annem babam sağlar evliller hâlâ ama benimle alakaları hiç yoktu, herşeyimle küçük çocukmuşum gibi ilgileniyordu hasta haliyle o kız. ayrılmak istedi uzun bir süreç sonrası onun bensiz bundan daha mutlu olacağı hissine karşılık boynumu eğdim ve yollarımızı ayırdık, onsuz geçen beş yıl hiç de göremedim bir de. ben mutluluğum için onunla hayatımı sonsuza kadar sürdüreceğim evliliği düşünüyordum, aile sıkıntısı yüzünden o böyle bir karar almıştı ve onsuz geçen günler sonrası istemeyerek alışmak zorunda kaldım maalesef. ölmedim belki de ama ölüden bir farkım yok, sevgi konusunda bir şeyler hissetmiyorum. en çok üzüldüğüm nokta hayatın onsuz da devam etmesi, bunu aklımın ucundan geçirmedim hiç.