sevdiğiniz insanların değerleri, yanınızda oldukları zamanlar da degil, yanınızda olamadıkları zamanlar da size iyi geldikleri anda anlaşılır. bu yüzden ki insanın dostu herzaman karşısında olan değil, bütün anlarda yüreğinde hissettiğidir.
güven o kadar mühim bir meseledir ki, bir kez kaybedildiği vakit, yerine gelmesi hem çok zor hemde eskiden olduğu gibi olmamaktadır. bir insanınım güveninizi kazanması oldukça uzun zaman alırken, bu güveni yerinden oynatmak ise çok kısa sürer
zorluklar bize onlarla savaşmayı öğretir. bunu öğrenirken olgunlaşma sürecine gireriz. daha az kırılırız .ama bu defa da bir kez sarıldığınız da toparlamanız gençken olan enerjiniz olmadığı için daha zor olacaktır.
tıpkı dört mevsim gibidir insan gülerek yaza, sevinirken ilkbahara, soğurkem kışa, hayalleri yıkılırken sonbahara benzer.
herkesin bendeki değeri kendi verdiği kadardır. kimi aklıma geldiğinde tebessüm olur dua ederim. kimi canımı sıkar allaha havale ederim.
guclukler basarinin degerini arttiran suslerdir
aliskanlik bir halata benzer her gu bir lifini orer ve sonunda onu koparamayacak kadar guclu yapariz
mutlu olmak için hiçbir sebep arama çünkü öyle bir sebep yok :)
yanlış bildiğin yolda herkesle yürüyeceğine, doğru bildiğin yolda yalnız yürü...
senin için başkasından vazgeçen bir gün başkası içinde senden vazgeçebilir...
yüzümüzün ve ellerimizin renkleri farklı olsada göz yaşlarının tengi aynıdır...
dertlerim le mutluyum birde sebebim olsa
dünyanın en eski mesleği; ‘kendini satmaktır...’bunu ‘fahişelik’ ile karıştırmak da bir o kadar eski bir yanılgıdır...
eskiden anadolu'da sevdiğine kavuşamayanın halini izah etmek için 'yüreğine gece indi' derlermiş. bende bu cümleyi çok severim.
nokta her zaman bir son demek değildir; bazen kendinden sonraki harfin büyük olacağını gösterir.