maalesef kullanmak zorunda kalmıştım. lise son sınıfta üniversite sınavlarına hazırlanırken çok stres yapıyordum. ailevi durumlarda söz konusu olunca ben toparlanamadım. rehber öğretmeni bir psikiyatri önermişti babama. mecbur gittik. hem uyku hem de anti depresan kullanmıştım. ama ölüden beter bir vaziyete getirdiler beni. işin aslı hiç kullanmasam çok daha iyi olacakmış.
evet malesef kısa bir süre kullandım ve daha sonra kendim bıraktım doktora da gitmedim açıkcası bir süre depresyon geçirdim benim için çok ağır bir durumdu bu yani hiç böyle umutsuz bir vaka olmamıştım kötü bir dönemdi benim için sıkıntılar sorunlar üst üste gelmişti ve artık patlama noktasındaydım ancak bunun farkında değildim yani bu rahatsızlığın farkında değildim bunu çok uzun süre sonra anlayabildiöm. bu evrede içimden hiçbir şey gelmiyor ve hayata karşı olan enerjim neredeyse yok denecek kadar azdı yaşama hevesim kalmamıştı hayatım çok boş ve anlamsız olduğunu mücadele etmenin gereksiz olduğunu düşündüğüm anlardı. sürekli ağlama atakları geçiriyordum zaten fiziksel olarak da rahatsızlıkları vardı ciddi bir omuz ağrısı sorunu yaşıyordum çok uzun süre inanılmaz ağrılara savaştım üstüne bide bunlar gelince hem fiziksel olarak hem de ruhsal olarks çöküntüye uğradım. sürekli ağlıyordum herşeye ciddi derece de psikolojim bozulmuştu. hiç bir şekilde dışarı çıkmak istemiyor kimseyle iletişim kurmak istemiyordum. arkadaşlarımla bile görüşmek içimden gelmiyordu ve bu dönem de kendimi hiç bir yere ait hissedemiyordum duvarlar üstüme üstüme geliyordu. insanları dinlemiyor ve söylediklerini anlamıyorum elim kolum kalkmaz gibi olmuştu. birde çok sessizleştim yani hiç bir söze katılmıyor konuşmuyor öylece bir noktaya sabit bir şekilde bakıyordum yani bir nevi yaşayan ölü gibiydim. televizyonda seyrettiğim herhangi birşey bile ilgimi çekmez olmuştu öylece bakıyordum sadece gülmüyorum pek hayat enerjim sönmüştü. ancka benim bunu anlamam biraz geç oldu ben bu ağlama ataklarını yaşadığım zaman kendimde bunu farketmeye başladım. ve arkadaşlarım sayesin de bunu anladım çok donuk bir hale gelmiştim yani yaşamıyorum adeta. ve bu hayat bana çok anlamsız gelmeye başladı sözcüklerinden sonra benden korkmaya başladılar gerek ailem gerke çevrem bu durumdan dolayı doktora gitmemi ve tedavi görmemi önerdiler. tabi ben herşeyin insanın kendi elinde olduğuna inanan biri olduğum için önce istemedim ama sonra gittim ve bir süre depresyon ilaçları kullandım daha sonra cildim de bazı sorunlar oldu ve ben bıraktım bu ilaçları kendi kendime birdaha da doktora gitmedim. ancka bu depresyon denen illeti bu kadar kolay atlatamıyorsunuz ne yazıkki benim içinde öyle olmuştu. epey bir süre devam etti kendimi toparlamam. kendime gelmem şuan gayet iyim çok şükür sağlıklıyım daha iyiyim umutluyum enazından daha pozitifim insan zamanla bunları alabiliyor yeterli istesin illa bir ilaca bağımlı olmak zorunda değilsiniz yani ben ilaç içtiğim zaman uyuştuğumu hissediyorum. kendimi uyuşturmak da istemiyorum aslında. bu şekilde atlatmaya çalıştım dayanıklı bir yapıya sahibim güçlü biriyimdir ancak insan herzaman güçlü olamıyor bazen kendini bırakabilir öyle bir evrenden geçtim ancak şimdi çok daha iyiyim ve daha da iyi olacağım.
kullanmayan insan neredeyse kalmamış gibi doktorlar hemen ilaca sarılıyorlar
hiç kullanmadım ama neredeyse kullanma aşamasına çok geldim gittim. sınırdan döndüm tabi biraz da çevremin desteği ve kendim psikolojik olarak depresan haplarına karşı olduğum için. yoksa çoktan başlamıştım ben de onca sıkıntıyı cevremde ki dostlarım ile atlattım. benim diyeceklerim bu kadar. herkese kolay gelsin.
ben kullandım acayip bi kafası var hiçbirşeye sinirlenmiyosunuz herşeye gülüp geçiyosunuz sıkıntı yaşadığım tek konu sürekli sizi uyutuyo olması gerçekten çalışan birisi için alışması çok zor bir durum
kullandım kader utansın ama düzeltmesi az da olsa güzel .