simdi yapamadigim.seyleri yapardim.ortaligi mahfederdim.. gidemedim yerlere gider yapamadim imkansiz olan herseyi yapardim tabi bir sure bole olur insansiz dunyami olur cekilmez dusunsenize herseye sahipsiniz ama kimseniz yok igrenc bir duygudur eminimmm iki uc gunluk heves icin fazla heycan yapmamak lazm ::)
hiç sasirmam zaten öyle hissettiğim zamanlar cogunlukta hic degilse kuru kalabalık sesler yok olmus olur
ilk öncelikle o durumu eğlenceli hale getirmeye çalışır ve tek başıma kaldığımda yapmak istediğim her şeyi yapardım. ama daha sonra sevdiğim insanlar ve çevremdekiler olmadıktan sonra aslında hayatım ve hayattaki bütün herşeyin değersiz olduğunu anlamaya başlardım. sevdiklerimin yanına gitmek isterdim diye düşünüyorum. çünkü onlar olmadıktan sonra mutlu olabileceğimi zannetmiyorum.
ama şimdi insan olarak tek başıma mı, yoksa canlı olarak tek başıma mı? canlı olarak ise, akıl sağlığımı yitirmeden hayatta kalmam çok zor.
deli gibi kosar sinirsizligin tadini cikarirdim:)
vallahi bi arabaya gecip tüm gün yüksek sesle müzik dinleye dinleye gezerdim
televizyonu açıp seyrederim. çayımı içerim.
büyük ihtimalle kafayı yerdim