son yıllarındaki tarihsel gelişimini örnekleriyle birlikte okudum. empati kurmama gerek de kalmadı, ben olsam kesinlikle orada o zamanlar muhalif olurdum bunu anladım. muhaliflerin de en azından vicdanı rahat. orada o zamanlar hükümeti destekleyenler eden bulur misali hak etmişler. kapıyı açık bırakıp da efendim niye hırsız girdi demeye benzer bu şimdi, amerika ne yapsın :) kendileri istemediler mi bunu
çok kötü bir gidişat var. biliyorsunuz ki muhalif lider juan geçtiğimiz çarşamba kendisini geçici devlet bakani ilan etti ve hemen arkasindan.
abd - arjantin- şili- kanada gibi ülkeler halk tarafindan seçilmeyen muhalif lideri hemen tanidi. bu ne içindi sormak lazim. rusya - çin- türkiye gibi ülkeler ise halk tarafindan demokratik bir rejimle seçilen maduroyu destekliyor.
tabi ortalik karişik hemen hemen hergün muhalefet sokaklarda proteste sürdürüyor.
zaten ülke ekonümik krizin eşinde. paraya hasret gibi bir şey. birde soklardakilerin etkisi devletin ekonomisine yansiyor bizde olan gezi olaylari gibi ülkeyi bir batakliğa götürüyor.
ordu sokağa inse soykirip ilan olacak medyada.
bu da abd nin işine gelecek klasik senaryo özgürlük vermeye geldik diyip ülkeyi sömürecek zaten. yurt dişindan askeri birlik gönderilirsede özgürlükleri ellerinden alinmiş olacak. dilerim kendi içlerinde kimseden yardim almadan hallderler.
durumlari çok kötü . yardimi almalariyla sömürülmenin kapisinin açilacağini bildiği için maduro halka seslendi ve halki yanina çekti. allah yardimcilari olsun.
venezuela'nın seçilmiş bir başkanı olan maduro'yu devirmeye çalışıyorlar işte. hoş bulmuyorum açıkçası.