samimiyetten uzak yüzeysel ilişkilerden hiç keyif almıyorum.özellikle son yıllarda bu şekilde yapmacık ve iyiymiş gibi görünen tavırlardan cidden rahatsız oluyorum. bunda teknolojinin gerçekten hayatımızı iyice sarıp sarmalaması, insanların hep bir telaş içerisinde olması ve tamamen çıkara dönük ilişkiler gerçekten etki ediyor. özellikle yüzüne yapmacık bir tebessüm ve gülümseme koyup karşıdaki insanı saf yerine koyarak kendisi dünyanın en zeki insanı imiş gibi davranan insanlar da cidden itici oluyor.insanlar belli bir eğitime sahip olmasalar da karşıdaki insanın samimi olup olmayacağını eğitimde değil duygu,his ve karşıdaki insanı davranışlarıyla anlıyorlar. bunun yanında bir ortamda bulunduğumuz zaman ortamı domine etmeye çalışan ve hep kendisinin ilgi odağı olmasını isteyen narsist karaktere sahip kişiler de cidden antipatik oluyor.bulunduğu ortamda insanlar herkesin söz sahibi olabileceğini ve söz hakkını ne olduğunu bilerek ve karşıdaki insanı da gerçekten insan değer vererek iletişim kurmalılar. atalarımız bu konuda söz gümüşse sükut altındır diye boşuna dememişler. destekleyici bir diğer atasözümüz ise çok laf yalansız, çok mal haramsız olmaz diye gerçekten taşı gediğine koyan bir söz söylemişler. bazı ortamlarda bunu çok rast geliyorum. şahsın biri her konuda bilgi sahibi yemiş gibi davranıp her şeyi ile deney deneyimlemiş gibi davranarak kendisinin dolu dolu donanımlı ve kaliteli bir insan olduğunu ifade etmeye çalışıyor fakat bilmiyor ki karşıdaki insanlar bazı konularda ondan çok çok daha bilgi sahibi ve özellikte kendi deneyimlediği alanda bile bu kişinin bilgiç tavırlar takılması onların nazarında cidden kişiyi yüceltmek yerine daha da değersiz hale getiriyor.
samimiyetten yoksun ortamlardan nefret ederim. çok iyi arkadaşız diye geçinen insanlara bakıyorum da aynı ortamda yaşamaya tahammülleri yok. ben anlamıyorum gerçekten böyle insanları anlamıyorum. madem birbirinize katlanamıyorsunuz o zaman ne diye orda burda çok mutluymuş gibi paylaşımlar yapıyorsunuz ki yani. sonuçta insanlar saf değilki anlıyorlar herşeyi. onlar bile bunun farkında ama yinede arkadaşlıkşarını yürütüyorlar. yani demekki arkadaşsız kalma korkusu yaşıyorlar. demekki diyorlar ki yalnız kalmaktansa yanlış kişiyle olurum. ama buda çok saçma değil mi? insan nasıl buna katlanır ki, ben böyle şeylere hiç gelemem. baktım eğer gerçekten beni sevdiği için yanımdaysa bende onun yanında olurum ama çıkarları uğruna sevmediği halde yüzüme gülüp canım cicim diyorsa hiç sevmem öyle şeyleri ve direk o insandan uzaklaşırım. çünkü ben samimiyet isterim, içtenlik isterim. yani kimse arkadaşsızlıktan yalnızlıktan ölmemiş ki, o yüzden bence insanların çoğunun özgüvenleri yok bu yüzden bunlara katlanıyorlar yoksa kimse sevmediği birine katlanmaz. heleki günümüzde insanlrın nasılda tahammüllerinin olmadığını bildiğimiz halde kalkıpta öyle yapmacık ilişkilere inanmamızı kimse beklemesin.
kısa cevaplar verip karşısındaki kişiyi hakimiyeti altına almaya çalışması, psikolojik sıkıntıları olan kişilerde sıklıkla görülebilen bir durum.
çok fazla rahatsız edici şey var maalesef. çok az insanla muhatap olduğum için genelde ukala muamelesi görüyorum. ya da burnu havada diyorlar. halbuki durum çok farklı örneğin ben dedikoduya pek katlanamiyorum. kendini ya da başkalarını sürekli övenlere sinir oluyorum. boş muhabbetlere gelemiyorum. saçma soruları sevmiyorum. özel hayata haddinden fazla müdahele, ima ve fazla merak beni çok rahatsız ediyor. özel alana gereğinden fazla müdaheleye de sinir oluyorum. ne çok sinir olduğum şey varmış benim öyle. ama yapım bu allah affetsin.
en fazla rahatsızlık veren tavır lakayıtlık ve gereksiz samimiyet. karşıdaki kişinin düşüncelerini öğrenmeden samimiyet kurmadan haşır neşir olmak iğrenç bir durum ortaya çıkarmaktadır.