en son erkek arkadaşımla küs olduğumuz için ve aslında kendimi hiç bir şekilde anlatamadığımı düşündüğüm için çok üzülerek ağladım. çünkü bana göre bu hayatta ki en zor şey en çok değer verdiğiniz insanlara ne yaparsanız yapın bazen asla kendinizi anlatamayacağını anladığımız zamanlar oluyor. insan kendini çok çaresiz hissediyor gerçekten. çok önceden pişman olduğum bir konuda bir daha böyle yanlışlara düşmeyeceğim diye ağladım. ancak çok büyük tövbeler etmekten korkarım ben. tutamayacağım tövbeler vermek istemem. ya tutamazsam diye düşünürüm. çünkü hayatın bize neler getireceğini bazen gerçekten bilemiyoruz. bir daha asla yapmam dediğimiz şeylerin tam ortasında bulabiliyoruz kendimizi. bu da bana göre tövbe etmekten çok daha sıkıntılı bir durum. kendimizden tamamen emin olduğumuz da ve asla tövbemizi bozmayacağımıza inanınca insan ağlayarak tövbe edebilir.
tabii ki de bu dünyada her zaman iyi insan bulamazsın. hani bu hayatta kimse dört dörtlük değildir. tabii ki de ben de dört dörtlük bir insan değilim veya bir başkası da dört dörtlük değildir. hani sonuçta biz bu dünyaya bir sınava geldik tabii ki de tövbe ettim çok ağladım hani insanların geçmişte veya gelecekte yaptığı hatalar mutlaka olacaktır hani ben de tabii ki de kötülük yaptım ve ağlayarak rabbim ellerimi açıp tövbe etmiş bir insanım hani önemli olan tövbe edip hatanın farkına varmaktır zaten bir insan bir şey yaşıyorsa acı bir şey ondan dersini alır ve pişmanlık duyar şahsen ben de ondan dersimi aldım ve tövbemi ettim inşallah rabbim kabul eder zaten insan bence en güzel bir duygu ağlayarak tövbe etmesidir. en azından hatanın farkına varır ama dediğim gibi başka en son arkadaşım öldü onun için ağladım gerçekten de arkadaştan da öte 7 kardeşim gibi seviyordum ve hala da ağlamaya devam ediyorum. hemen hemen 2 sene olacak öyle yani insan unutamıyor ben ilk defa sevdigimi kaybettim diyebilirim.