vicdan azabı çektiğim bir olay var aslında burada suçlu ben değili fakat bende sessiz kaldığım için her zaman kendimi suçlayıp vicdan azabı çekmişimdir. neyse meseleyi çok dağıtmadan konuyu anlatmaya çalışayım size. daha çocuk sayılabilecek yaşlardaydım ve o zamanlar kurban bayramlarında kesim alanı olmadığı için genel de herkes evinin önünde keserdi kurbanını. bende ilk kez bir hayvanın kurban edilişine şahit olacaktım fakat yaşım küçük olduğundan etkilenmeyeyim diye annemler izin vermediler ve göstermediler beni eve kapattılar diğer kuzenlerimle birlikte o anın nasıl olduğunu hayal ederek geçirdik. neyse kurban kesim işlemi tamamlanınca izin verdiler bizim de kapının önüne çıkmamıza ve biz de kuzenlerimle kurbanın kesildiği alana gittik. kurban artık kesilmiş parçalara ayrılıyordu. bütün işler tamamlandı ve kurban eti paylaşılmaya başlandı. kurban etini alanlar evlerine gittiler ve sadece bizim evin bireyleri kaldı orada. annem de kapının önü hep kan olduğu için kapının önünü yıkamaya koyuldu. sonra baktım üstü başı yırtık sırtın da çocuğuyla bir kadın geldi ve kurban etinden bize de verir misiniz dedi. hayatım da ilk kez dilenci görüyordum ve haline gerçekten acımıştım. biz yeni bayramlıklarımızla ortada dolanırken onlar yırtık pırtık elbiselerle yüzleri gözleri kir içerisinde birazcık yiyecek yemek arıyorlardı hepsi bu. dedem etten vermedi git dedi kadın ısrarcı çıktı biraz ama şu günümüz dilencileri gibi yüzsüzlükle değil acınası bir halde ısrar ediyordu. ben o an sesimi çıkartamadım çünkü dedenin sözüne karışmak onun sözünün üstüne itiraz etmek ne haddimize. kadın etin verilmeyeceğini anladı ve boynunu büküp gitti. hayatımın en acı verici tablosuydu diyebilirim. sonra ağlamaya başladım çok kızdım kendimi odaya kapattım hiç biriyle konuşmadım beni ikna etmeye çalıştılarsa da asla ikna olmadım olamadım çünkü. şimdi olsa gerçekten ihtiyaç sahibi olduğuna o günkü kadar inansam bir dilencinin değil et vermemek herhalde o sırada elimde avucum da ne varsa veririm. her zaman dilencilere bakarım yüzlerine yine aynı kadınla belki karşılaşırım diye belki de aynı kadın olmaz ama ben o hisleri tekrar yaşarım da yardım edebilirim diye ama olmuyor hiç biri beni o kadın kadar etkilemedi. önceleri yüzü gözümün önünden hiç gitmezdi fakat şimdilerde kendimi zorlasam da yüzünü hatırlayamıyorum. bu da benim çocuksu duygularla asla kendimi affetmediğim ve hala vicdan azabı çektiğim bir olaydır.