90 yıllarda sanatcılar sanat için yapıyordu çıkar için değil santat ruhu ile yapıyirlardı.
çünkü o zamanlar sadece kar amaçlı yapılmıyordu müzik gerçekten uğraş vardı emek vardı şimdi de öyle kimsenin hakkını yemek gibi olmasın ama daha çok maddi amaçla yapılıyor günümüzdeki müzikler ve insanların diline dolanan akılda kalıcı melodiler yapmaya odaklılar iyi mi oldu kötü mü oldu bilemem bazı şarkıların sözlerinin hiçbir amacı yok ama insanı eğlendiriyor işte melodisiyle
çünkü insanlar artık farklı müzik türlerinide kullanmaya başladı. 90 yıllarda pop çok popülerdi şimdi ise çok fazla tür var ve hepside dinleniyor. ve bu durumdan dolayı pop eski ruhunu kaybetti.
90larda da pek bir ruh yoktu diyerek cevap verebilirim bu duruma.
neticede siz tek tipi dayatır onun dışında kalan her müzik türüne hatta enstrümana kulaklarınızı tıkarsanız sonunuzuda kaçınılmaz olarak kötü olur. bugün bir arnavutça şarkı nüfusunun 100 katı kadar falan izlenme alıyorken veya azeri bir şarkı nüfusunun 20*30 katı kadar izlenme alıyorken bideki izlenmeler ancak hileyle hurdayla o da nufüsun 3 katı şekilden gerçekleşiyor. neden çünkü ruh yok.
90 ların popu daha iyiydi ritimleri falan şimdi herkesin birbirne çok benziyor.
kapitalizm fazlasını istiyordu daha fazla pazar daha fazla para
dostoyevski yeraltından notlar kitabında der ki, kendisine karşı gurursuz olmayan bir adam onurlu da olamaz. yani kendisiyle iç hesaplaşmaya girmeyen bir insan neden bir şeyleri dert edinsin ki? 90’lardaki ruha dönelim şimdi, o zamanlar insanlar şimdiki durumdan epey iyi durumdaydı. orhan gencebay ve müslüm gürses konserlerinde bunu görebiliriz. sağcı ve sokcu gençlerin yoz ve yobaz olmadığı daha derin karakterlerin var olduğu toplumdan sığ ve pespaye bir topluma geçiş yaptık. o ruhu kaybettik.
bunun tek bir cevabı yoksa da bir cevabı şu olmalıdır: dışa dönüklük. her anlamda. kişinin kendisine yönelmeme durumu bizleri tüketim toplumu olmaya itti.