evcil hayvanım demek istemiyorum aslında ama sahibim ve dünyanın en güzel hissi olabilir. ilk karar verdiğimde sadece yardım amaçlı bakım ve sıcak bir yuva için sahiplendiğim kedim tam 1 buçuk yıldır birlikteyiz her şey onun istediği gibi ve onun düzeni ilk birlikte kaldığımızda şunu düşünüyordum ( benimle uyuyamaz, hayır orada kalsın) tam 2 gün sonra benimle uyusun diye sürekli kucağıma alıp yatağıma koyduğumu biliyorum ki hala öyle öğrenci olmama rağmen hala en kaliteli onun için en iyi mamaları seçerim gırlamasıyla huzur verir. okuldan döndüğümde beni kapıda karşılaması yere yatıp kendini sevdiriyor olması tüm veteriner gıcıklığına hırçınlığına tırnaklarını kestirmemesine tüllerimi yırtıp şarj aletlerimi kablolarımı yemesine rağmen onu çok seviyorum ve onu kaybedicek olma duygusu düşüncesi beni her seferinde ağlatır umarım herkes gücünün yettiğince sokaktaki o canlılara elinizi uzatırsınız.
ben kedi besliyorum ve bu bana huzur veriyor tavisye ederim köpek bakımı biraz zor ama kedi öyle diğil
evcil hayvanın yok önceden kedi kuş besledim ama unutmamak lazım çok ilgi istiyorlar çalışıyorum maalesef o ilgiyi veremıcem vicdan azabım olmasın diye beslemıyorum.olması gereken diye düşünüyorum
köpeğim var çok güzel bi duygu insanlardan daha fazla seviyordum onunla oynar dım ne yazıkki 3 sene önce kaybettim keşke yaşasaydı
kedi besliyordum, ki eskiden korkardım, alışınca bağımlılık yaptığını fark ettim. daha sonra sahiplendirdim zorunlu seyahat dolayısıyla.