misafir çocukları hep şımarık olurlardı ve oyuncaklarımızı kırarlardı sonra kendileri yapmamış gibi hunharca gülerlerdi. en güzel işimiz ise onların yüzünden kırılan oyuncaklarımıza üzülmemizdir.
yok ağlamadım misafir geldiginde çok utanır sağa sola kacisirdik
hayır çocukken misafir giderken arkasından hiç ağlamadım.
ben ağladığımı hiç hatırlamıyorum ama benim büyük oğlum misafir ilk geldiğinde çekinirdi, uzaktan bakar yanlarına gidemezdi ilk dakikalar.. sonra alışırdı.. ve gidecekleri zaman misafirler hiç unutmam antredeki halının üzerine yatar ağlardı hıçkıra hıçkıra.. kuzum ya büyüdü şimdilerde..
düşünüyorum da bize hiç misafir gelmedi öyle biz gittiğimizde ağlamışlar mıdır acaba arkamda :d
eskiden beri misafirleri hiç sevemedim
sevdiğim insanlar giderken üzülürdüm
hayır ağlamazdım tabi babaannem hariç onun arkasından hep ağlardım benide götürsün diye
hiç ağlamadım niye ağlim ki çocuk aklı sonuçta