ben çok yaramaz dim be. hatta ne kadar yaramaz olduğu mu, bizim ilçe de ki cam satan abi ye sorabilirsiniz. çünkü her ay babam pencerelerin camını değiştire değiştire bir hoş olmuş. ama anneme hep kolaylık oluyor du, çünkü alınan camlar sıfır oluyor du ve silinmesine gerek olmuyordu. tabi işin şakası bir tarafa benim evde kırmadığım cam kalmamış nerdeyse. hatta bir seferin de evi yakıyormuşum. oda şöyle olmuş. bir gün ev de tek kalmışım. akşama kadar. tabi bir kış günüymüş. neyse sonra kendi kendime demişim ki bu akşam sobayı ben yakayım falan demişim galiba çünkü ne dediğimi bile hatırlamıyorum. neyse akşama doğru ödün tenekesi olurdu sobanin yanin da onu almışım. gitmişim ödünü doldurup gelmişim. ve herşeyi hazır etmişim. ama ne hikmetse hemen ateşi yakmamışım. çünkü babam gil akşam geliyordu galiba onların gelmesine yakın yakayım dedim sanırım. neyse akşam saat 5 6 civarı elime almışım çakmağı ve diğer elime de çırayı almışım. çırayı bilmeyenimiz yoktur sanırım. odunu daha hızlı yakmaya yarayan çam ağaçlarının özünde oluşan odun parçasıdır. neyse ben almışım çırayı yakmışım ve sobanın içine attım. ama tabi bazı kısımlarını olayın hatırlıyorum. hatırladığım kadarıyla anlatacağım artık. neyse sobanın içine direk düşünce çıra yanmadı. direk söndü. sonra tekrar çırayı yaktım ve bu sefer biraz daha yavaş koymak ve elim de tutarken biraz daha yansın, sobanın içine koyunca sönmesin diye elim de biraz tutu verdim. ancak fazla tuttum galiba sobanın içine atmadan elim bir anda yani verdi. ben de o acı ile çıra olan elimi sallayi verdim. ve çıra elim den uçtu doğru için de odun bulunan tenekenin içine düşüverdi. tam düşmeden önce de çıra baya alev almıştı. neyse daha sonra tenekenin içine düşünce ve baya da alev alınca bir anda tenekenin için den çırayı alamadım ve kovanın için de bulunan odun ve çıra parçaları bir anda alev alıverdi. sanki bir anda herşey olup biti vermişti. gözle kaş arasında kovanın için de ki odunlar cayır cayır yanıyor du neyse ben bu manzara karşısın da ne yapacağımı bilemediğim için direk dışarı çıktım ve bağırmaya başladım. yetişin imdat ev yanıyor diye ama bir yandan da ağlıyorum tabi. bir de vakit kış vakti ve zaman da akşam olduğu için hava soğukluğundan odanın cami kapalı idi ama kapısı ni koşarak dışarı kaçarken açık bırakmışım ne hikmetse neyse o duman tee dış kapıdan dışarı çıkmaya başlayınca ben hepten gittim. deli deli hem ağlıyorum hem bağırıyorum. sonra bir baktım yol da annem eve doğru yavaş yavaş geliyor. ben de onu görünce doğru ona koşmaya başladım sonra hemen annem ne oldu dedi tabi normal olarak ben de evi yaktım. ev yanıyor demişim orada zaten tam ne dediğimi de hatirlamiyorum. neyse annem bir hışımla eve koşuyor her yer duman içeri giriyor bir şekil de odanın camı ni açıyor. bu arada çok şükür ki ateş daha tenekeden dışarı çıkmamış ama her yer is olmuş. neyse sonra da kovayı dışarı camdan atıyor ve bir faciayı böylelikle önlemiş oluyor. tabi sonra annem den ve babam dan ayrı ayrı olmak üzere dayak yemiştim .
yaramaz degildim ama biraz cocukluk iste
ben çok firlamaydim okulda bile babam benim yüzümden habire okula gelirdi. müdür senin bu kız rahat durmuyor. kızın bacağını kırmış ,ertesi gün gene gelir bu seferde kolunu kırmış ,diğer gün gelirdi senin bu kız derse girmiyor hep nöbetçi biz bunu bu okulda istemiyoruz derdi aaah aah şimdiki aklım olsaydı yaparmiydim hic asla yapmazdım ,uslu olurdum.
cocuklugumdada uysal , sakin yapılı bir cocuktum.
her zaman sakinim şimdide aynı çocukluğumda da
ben çok yaramaz ve şımarıktım ya hiç yerimde durmazdım