çünkü her insan olduğu, yaşadığı ve büyüdüğü ortamın şartlarına ayak uydurmuştur. bir insan açsa açlığa alışmıştır. o insan büyüdüğü süre boyunca ona aç olduğu açlıktan çok zor kurtulacağı bunun pekte mümkün olmayacağı hep söylenmiştir. öte yandan zangin olan da hep zengliğin sefasını sürmüştür o bilemez ki açlık nedir ne değildir diye o da zanneder hep hayat ötle sürüp geçecek. ama düşmez kalkmaz bir rabbim var kimse olmaz demesin rabbim ne isterse o olur kimse ne o kasar durumuna güvensin ne de durumundan şikayet etmesin. şükretmeyi bilmek lazım.
açken gözümüz hiçbirşeyi görmüyor çünkü örneğin ben markete gidiyorum açken birsürü şey aliyorum sunuda canım çekti sunuda alayım bunuda yerim diye birsürü şey aliyorum. sonra bunlari yiyemiyorum tabi çoğu şey kalıyor birşey yiyorum hemen doyuyorum diyorum sonra birdaha açken birşey almiycam diye çünkü açken gereğinden fazla şey aliyorum.
aç olurken insan nasıl cano herşey ister. bir dünya yemek gelse hepsini yer sanır. ama belli bir azlık yedimi doyar. yani paran olmadı mı para istersin. tok olan da acımam der. yani parası olanda zaten ben zenginim hep zengin kalacak gibi düşünür.