hiç sevmediğim bir çok huyum var aslında bmmyle sorunca da tamamı aklına gelmiyor insanın ama üşengeç birisiyim bazen dışarı çıkmaya üşeniyorum aman şimdi iki saat uğraşmam vs. gibi düşünüyorum gözümde büyüyor. bazen farkında olmadan sinirli veya gergin olduğumda karşımdaki insana karşı olan tutumumu dizgüblemek zor oluyor yani öfkelenebiliyorum. aslında öfkemi kontrol ederim ama bazen edemediğim zamanlar oluyor azından çıkandan hoşlanmıyorum sonra üzülüyorum tabi karşımdaki insanları da üzdüğüm için genelde bu tür şeyler. birde bazı konularda çok isteksizim yani eski enerjimi kaybettim o eski enerjiyi istiyorum aslında çok bunaldım bir evredeyim sanırım evde oturmaktan bunalıma giriyor insan haliyle iş yo güç yok. bazen tembellik ediyorum bu huyumu hiç sevmiyorum oysaki herkes gibi normal olmayı isterdim. daha çalışkan daha her yere koşabilen bir yapıya sahip olmak isterdim ama unu yapmak içimden gelmiyor birde hem fiziksel hemde ruhsal olarak yoruluyorum bu durumdan ondan dolayı da olabilir.
merhaba benim şuan da en sevmediğim huyum çok özgüvenli olamamam. hayatta kendimle ilgili kafama çok fazla şey taktığımı düşünüyorum. mesela okulda bazen öğretmen bana bi iltifat ettiğinde bile bi utanma geliyor.
benim en sevmediğim huyum çok üşengeç olmam. mesela şuan evde boş boş oturuyorum. kalkıp iş arasam bulurum ama işin ayağıma gelmesini bekliyor, yok daha neler, bekleyeyim bekleyeyim nah gelir. işte ama bu huyum sag olsun hiç sevmiyorum üşengeç olmamı.