çok oluyor. çünkü benim ailem uzakta ve bulunduğum yerde ben tekim yanımda ailem olmasına rağmen onlarin
yoklugundan kendimi çok yanlız hissediyorum burda.
bu durumu en çok üniversite yıllarımda yurtta hasta olduğumda hissetmiştim. çay yapan, meyve soyan ya da çorba hazırlayanının olmaması gerçekten çok kötü bir durum. rabnim analarımızı başımızdan eksik etmesin. bu yüzden öğrencileri çok severim ben. özellikle de gurbette okuyan öğrencileri.
başlık bana sezen aksu'nun masum değiliz şarkısını hatırlattı. bu şarkıyı dinlerken aniden gelebiliyor bu his bazen.
''...kalbini bir mektup gibi buruşturup fırlatılmış,
kendini kimsesiz ve erken unutulmuş hissediyorsan
içinde ki çocuğa sarıl,
sana insanı hatırlatır...''
birçok kere bu hissiyatlara kapılmıştım. insanlar genellikle onu anlamayan insanlar hayatlarında olduğunda böyle hissederler. kendinizi daha iyi ifade etmeli ve karşıdakini daha iyi anlamaya çalışmalısınız. bu hislerinizi biraz olsun yok edebilirsiniz. kendinize ve başkalarına karşı açık olun. kırıldığınızı söylemek kötü birşey değil.
bazi zamanlarimda maalesef oluyor.boyle ilgiye ihtiyac duymak gibi dusunebiliriz bunu.