eğer okul var ise gün fark etmiyor daima diyorum ama yine de gün çabuk geçiyor
sadece gün değil günler oldu. hiç bitmeyecek gibi, sıkıntıların hiç geçmeyecek gibi olduğu zamanlar oldu. "bu da geçer yahu" sözleri ile teselli buldum. hayatta iyi ya da kötü hiçbir an kalıcı değildir. hepsi geçer.
geçmez dediğimiz günler geçer, bitmez dediğimiz anlar biter, gitmez dediğimiz insanlar gider. mühim olan mutlu anları çoğaltmak ve hayatı olduğu gibi kabul edip akışa teslim olmak.
evet hiç bitmeyecekmiş gibi hissettiğim zamanlar oldu. özellikle kötü ve zor zamanlar geçirdiğim günler de bu hissi çok fazla hissediyorum sanki hiçbir zaman bitmeyecekmiş gibi bir duygu içerisine giriyorum. canım sıkıldığın ya da bir şeyden keyif almadığım da o gün zaten geçmek bilmiyor ama tam tersi keyif aldığım bir gün olduğunda ne yazık ki zaman su gibi akıp gidiyor. benim için en geçmek bilmeyen gün ise, anneannemi kaybettiğim gün bulunduğum şehirden anneannemi defnetmek için ankara'ya gittiğimde yapmış olduğum yolculuktu. 9 saatlik yolculuk gerçekten bana asırlar gibi geldi. gece boyunca üzüntüden gözüme bir damla bile uyku girmedi. hayatımda geçirdiğim en geçmek bilmeyen ve bana en uzun gelen gün o gündür ve ertesinde tamam ben bir boşluğa düşmüş gibi hissettim ve süreci atlatana kadar sanki zaman durmuş gibiydi. anneannemi gerçekten çok seviyordum ve bana göre kesinlikle çok erken bir yaşta aramızdan ayrıldı. hala onun eksikliğini çok fazla hissediyorum. onu kaybettiğimiz günleri hatırladım zaman bile içimi büyük bir hüzün kaplıyor. allah anneannemin ve kaybettiğimiz tüm yakınlarımızın mekanını cennet eylesin.
hiç bitmeyecekmiş gibi olan gün değil, günlerim oldu. 1999 17 ağustos depreminden sonraki günler, o yaşadıklarımız, o yokluklarımız, su bulabilmek için, bir dilim ekmek bulabilmek için koşturmalarımız, su bulacağız diye tankerleri kovalardık, ellerimizde bidonlar.
ekmek almak için uzun kuyruklara girerdik. varlıklı da olsan para işe yaramıyor, gelen yardımları takip etmen gerekir. sonrası o geceleri, o geceler bitmek bilmezdi. koyu bir sessizlik, etrafın boşalmış, çok insan şehri terk ettiğinden garip bir hüzün. bir yandan evini kollama telaşın, o ara fırsatçılar türemişti, hırsızlar.. acı günlerdi, bir daha yaşanmasın dilerim hiç bir yerde.
kış aylarında akşamları hiç vakit geçmediği için örnek verebilirim.