genellikle çok kırıldığım zamanlarda sessizleşirim.
bir arkadaşımın bana yaptığı ihanet karşısında donup kalmıştım.
kızdım,kırıldım ve çok büyük hayal kırıklığına uğradım, o zaman bile sessiz kalmayı tercih ettim.
herkes bana konuş susma dedi, belkide hayatı, evliliği ve huzuru benim tek kelimemle alt üst olacaktı, onun bana yaptığı adiliği ben ona yapmadım.
üstelik o bana iftira attı ve allah misliyle çıkardı buna tüm çevremiz şahit oldu.
ama ben gerçekleri kimseye söylemedim.
hiç bir zaman hakkım helal değildir ona.
insan kendini anlatmaktan yorulduğunda sessizleşiyor. anlayanı olmadığında anlatmayı bırakıyor. herkes dönem dönem böyle hisler yaşamıştır.
insan tükendiği zaman sessiz kalmaya baslar kimi insanda plan yaptıgı zaman sessiz sessiz bekler boşuna dememişler sessiz adamdan korkacaksın diye
kırıldığım her an sessizleşirim. ve kimse beni konuşturamaz. insan en çok o zamanlar da anlıyor neyin ne olduğunu aslında. gerçekleri görmek için sık sık yapmalı insan.