insan kendinde olmadığı bir şeyi, sanki varmış gibi davranması, bir konuşmada birileri varken farklı konuşup, başka kişilerin yanında farklı konuşma gibi. bunları ayıya dayı dememiz gibi köprüyü geçene kadar iyi davranırız karşımızdakine ama gittiğinde arkasından saydırmaya başlarız. ben hiç yapmadım sevmiyorsam bile karşımdaki kişiyi yanımda tutmam, arkasından da konuşmam. sevdiğim insanlarada bir konuda hep uyarırım bak böyle böyle yapma, şu olur diye.
iki tutam fesatlık
bir tutam çekememezlik
bir tatlı kaşığı ego yeterli olacaktır diyorum.
ihanetleri insan neden tam net olmaz bunu anlamış değilim kendim de yapmadım değil ama kendim bile olsa iki yüzlü olmak çok da affedilir bişe değil