ne güzel bir soru olmuş. en eski beni en çok heyecanlandıran anım aslında o kadar çok an var ki beni hatırladıkça heyecanlandıran. ilki mesela babamın bana ilk bisikletimi aldığı an. izmirde bir akrabamızı ziyarete gitmiştik. hem de gezmeye tabi. onların evinde iken babam bir tane gri simli bir bisiklet alıp gelmiş bana. bisiklet sürmeyi hiç bilmiyorum tabi. korkuyorum nasıl bineceğim diye. çok da binmeyi istiyorum. her neyse canım babam dört tane tekeri olmasına rağmen korkuyorum diye beni tuttu ve sürmeme yardımcı oldu. orada bana bisiklet sürmeyi öğretti babam. o anı hatırladıkça içim hala kıpır kıpır olur. onun dışında kardeşimin doğduğu ilk gün. okuldaki ilk günümdü. annem değil yengem giydirip yollamıştı beni. hem okul heyecanı hem kardeşim olacak heyecanı ikisi birbirine karışmıştı. en son teneffüste oynarken yengem geldi kardeşin oldu diye. apar topar beni de aldılar okuldan. hastane yolunu tutmuştuk. ne güzel günlerdi. bunlara benzer daha nice günlerim var aslında. ama çok uzun uzadıya olacak hepsine gerek yok o yüzden.
malesef evden dışarıya adım atmadığım için yok.
şehir dışına çıkmam gerekiyordu ve sevdiğim bir insan vardı hep bir aradaydık kendisiyle fakat sevgili değildik. ilk kez bu kadar ayrı kalacaktım ondan. gittim günler çok zor geçse de tekrar döndüm. beni karşılayışını asla unutmuyorum ilk kez o kadar sıkı sıkı sarılmıştık birbirimize ve onun da beni sevdiğini o an anlamıştım. asla o günü unutmayacağım. bunu da hep ona hatırlatırım gerçi kendisi de hatırlar zaten. çok şeyi unutsa da o günü ne o ne de ben asla unutmuyoruz.
nişanlandıgım günü hiç unutmuyorum gözlerime bakışı ve seninim artık demesi
ilk nişanlandığım zaman yüzükler takılırken
aşkla ilgili sevgilimle yasadigim o guzel anlari ilk kivilcimlarimizi unutamam tum kotu anilari silmeye yetti