tabiki var insan icindeki cocukla yasar onla büyür.insanlar yaslari büyük olmasina ragmen hala parklarda kayan pamuk şeker yiyen çimlerde yuvarlanan binlerce hatta milyonlarca kişide vardir.bu duygularla yasarki insan ileriyede o gozle bakar daha mutlu olur asla kendine hayata küsmez ailesi icinde elinden gelenin en iyisini yapmaya calisir diye dusunuyorum bende.hep bizle olsa kimse kusturmese o cocugu hayata.
var ama kendisi biraz küs bu ara. pek ilgilenip, şımartamıyorum. bazen sesine kulak veremediğim bile oluyor, sesine kulak versem de sus deyip oturttuğum zamanlar da oldu. burnunu sokmaması gereken işlere soktuğu olabiliyor arada çünkü. yine de bir jelibon'a barışırız gibi. çocuk bu, hemen unutuverir her şeyi bir çikolatayla, bir oyunla.
herkesin içinde vardır. her insanın içinde olduğu gibi benimde içimde var.
her insanın içinde bir parça çocuk vardır. kimisi bu çocuğu gizli tutar, kimisi ise hunharca özgür bırakıp içinden geldiği gibi yaşar. en mantıklı olanı da bu çocuğu serbest bırakmaktır. o çocuk ne kadar özgür kalırsa kişi o kadar huzura erişir. dışarıdan bakan ne derse desin ön yargıları bir kenara bırakıp herkes günlük 1 dakika bile olsa o çocuğu serbest bırakmalı. herkes içindeki çocuğu serbest bıraktığında dünya daha yaşanılası bir yer olmayı hak edecektir.