insanlara güvenmek. hayatta yaptığım ve yapmaya da devam ettiğim en büyük hatam bu olsa gerek
çok çabuk sinirlenip karşımda kim olursa olsun ağzıma geleni söylemek ama bu huyumu seviyorum birden hatalarını duyunca mal gibi kalıyorlar
birşeye kalkısırken baskasina danismadan sormadan kendi basima yapmamdir.
ani kararlar vermek.
hayatımı hep ani kararlarımın üzerine inşa ettim. aniden şehir değiştirmek, aniden terk etmek, aniden konuşmak; ağır konuşmak, aniden işten çıkmak, aniden sigarayı bırakmak; aniden tekrar başlamak, aniden meslek değiştirmek... nasıl olsa yoluna sokarım desem de hepsinin bir bedeli oldu. hem mental açıdan hem de fiziksel açıdan.
şimdilerde daha sakinim hayata karşı. beni yıkamaz hiçbir şey diyemiyorum. daha yapıcı ve olgun kararlar alıyorum. alıyorsun ama değişen bir şey olmuyor baktığın zaman. sadece farkında olduğun bir durumu aşmaya çalışıyorsun kendince. olaylar aynı, durumlar aynı.. farklı bir açıdan bakmak bunları değiştirmiyor. sen değişsen de bazı şeyler değişmiyor.
bu zamana kadar, bu yaşıma kadar insanları hiç tanıyamadığımdan, onlara her zaman güvenmek gibi hataya defalarca düşmemdir.
eşim beni her zaman uyarır, hemen güvenme der, tanı der, onsan sonra karar ver der ama ben hiç onun sözünü dinlemem ve insanlara her şeyimi anlatırım, paylaşırım. sonunda ise kesinlikle beni üzecek bir davranışa maruz kalırım. eşimde ee der sakalım yok ki dinleteyim. bende ona her seferinde yine derim tamam söz bundan sonra senin dediklerine kulak vereceğim derim.
karşıma misal siz çıkarsınız, içimden derim mesafe bunu unutma, güvenme. ama sonra içimden bir ses bana şunu der; tamam sen bunca zaman kazık yedin tabiri caizse ama ya bu insan gerçekten güvenilir ise, onun bu şansı kullanmaya hakkı yok mu der. ve ben yine karşımdakine koşulsuz güvenirim. sonuç mu? yine hüsran.
o yüzden, artık ağzınla kuş tutsa artık 2019 yılından itibaren kimseye babamın oğlu olsa güvenmeyeceğim. artık yeni yılla birlikte aldığım kararları uygulayacağım ve üzülmeye paydos diyorum. insanlar onlara sürekli verdiğim şanslarını yitirdiler.
yaşasın kötülük :)
yok tabii, kötü davranmayacağım ama inanmayacağım işte.
inanmak inanmak inanmak.ben insanlara şüphe ile yaklaşmayı sevmeyen biriyim nedeni de önyargılı olmamak.lakin bu boş bir avuntu çünkü insanlar yalan söyler söyleyebilir ve hepte söyleyecektir.bilerek inanmak diyorum artık ben bu kronik hatalar zincirime.inanarak. neyi kaybederiz bunu bir düşünelim mi?anlık şeyleri kaybederiz,güvenimizi sorgularız fakat bir yandan da insan kalmaya devam ederiz.erdemli olmak inanmaktan geçer bana göre.inanmadan neyi başarabiliriz ki.öyle ki;inanmamaya bile inanarak başlarız.anlamak istiyorsak dünyayı inanarak keşfe çıkmaz mıyız?bilemiyorum bu hata olmayan hatadan neden vazgeçemiyorum.şark kurnazı olanlar mesela;onlar neye inanır acaba bunu sık sık düşünürüm.cevap mı yok tabi bir cevabım.
evet var,
tekrar tekrar bir insana yeniden guvenmek istemem,
tekrar tekrar bir insana yeniden baglaniyor gibi olmam.
tekrar tekrar bir insana yeniden asik oluyormus gibi hissediyor olmam.
tekrar tekrar uzulup duygulanmam..
bir suru hata...
insanlara güvenmek kesinlikle hep iyi niyetimden kaybediyorum tekrar yapmam diyorum tekrar yapıyorum