babası olup babasız büyümek
ikisi de çok zor ama vefat ettiyse eğer en azından huyunu suyunu yüz hatlarını bilirsin ama babası olup babasız büyümek çok ayrı bir şey kim olduğunu bilmiyorsun nasıl biri olduğunu bilmiyorsun
babası hayatta olup babasız yaşamak insanı psikolojik olarak çok kötü etkiler çünkü insan baba şefkati arar güveneceği tek daldır insanın babası
babası vefat etmiş biri kendini boşlukta hisseder çünkü sırtını dayadığı dağ gibi babası hayatta değildir tüm güveni gitmiştir
ikiside zor bir durum ama insanin babasının hayatta olduğunu bilmesi diğer duruma nazaran biraz daha farklı
babası hayatta olup da babasız yaşamak çok kötü, bu benim başıma geldi çocukluğumdan beri.arkamda duracak hiç kimsem yok, çok zor günler yaşadım babamdan korktuğumdan hiçbir şey paylaşamadım.çok ağladım sızladım babamı çok sevdiğim için yine de yakın duruyorum sevgiye aç olduğumdan, babamın vefat etmesi de kötü olacak insanın başına geldiği zaman çok iyi anlıyor ama böyle bir şey başıma gelmedi allah'a şükür.
her ikiside kötü ama babası hayatta olup babasız kalmak kötü dahada kötüsü babanın vefat etmesi kötüdür. allah sabır versin babasız kalanlara çok zor yani düşünemiyorum.ama bazılarıda sorumsuz evladını kaderine terk edip gidiyor sonra ne arıyor ne de soruyor.üzücü....
bence her ikiside .benim babam 3sene oldu vefat edeli.
bu soru özellikle bana bakip sorulmuş gibi hissettim.sanki bunu yaşayan yüzlerce belki binlerce insan yokmuş gibi. sanki bu dünyanın en babasız kızı benim gibi. aradaki farkı çok küçük bir örnekle göstermek isterim. babası ölen çocuk bunu idrak edecek yaşta değilse büyüdüğü zaman kendi kanatlarıyla ucabilen bir birey olarak yetişir zaman zaman yokluğunu hisseder fakat nasıl birşey olduğunu merak eder bununla ömür boyu yaşar. fakat benim gibi babası varken yok olan insanlar her baba lafına televizyonda okuduğu kitapda baktığı sokakta her baba örneğine iyi kötü her baba için ağlama potansiyeli taşır. hayatı boyunca kolu kanadı kırık özgüveni eksik gezer hani bir şarkı ve şiir vardır. babasız kızlar balosu isimli. şöyle der şarkısında belki milyon defa dinlemişimdir. "babamız bizi sevmedi. çirkiniz, çirkiniz." babam beni hiç sevmedi bu yüzden çirkinim işte. bizi hiç bir zaman sevmedi. kız gibi davranmadı. bisiklet istedim dayak yedim. top oynadım topumu kesti. okumami istemedi. ne varsa beni mutlu eden hayata dair herşeyi elimden aldı okul birincisi olduğum için yüz karasıydım akıl almaz ama öyleydi ışte. çocukluğuma dair tek bir güzel anım yoktur yaşama sevincimle beraber herşeyi katletti. güven evlerimi yaktı. kimseye güveni olmayan kimseyi sevmeyen kendine ait bir cümlesi dahi olmayan bir mağara insanı yaratmak istedi benden. bir insandan en fazla ne kadar nefret edilir diye sosyal bir deney yapıldı sanki üstümde. filler gibi tepindi hayatımın üstünde. aşırı da detaya girmek istemiyorum bugün hayatımda nerem aciyorsa sebebi babamdir. dün gece 01.30 da kırk kere izlediğim ayla filminin finaline bilmem kaçıncı kez ağlıyordum hüngür hüngür. nerde bir baba filmi görsem nefret ede ede izlerim. günce diye bir film var ağlamadiğim sahnesi bile yok. beni ağlatmak çok zordur katı olduğumu söylerler. çoğu şeye serinkanlı ve tepkisiz kalışım sürekli eleştiri alır fakat kimse bilmez ben ağlama hakkımı yorgan altında baba figürüne kullanıyorum. beni su hayatta babamdan başka kimse ağlatamaz artık. 4 yıldır bir kere bile yüzünü görmedim. bi tek kimliğimi alıp o evden çıkıp gittiğim günden beri sesini bile duymadım. beni buna her manada mecbur etmişti. aslında iyi olmuş bu soruyu sorduğun neden bunları bu kadar döke saça anlattım bilmiyorum. ama iyi geldi. evimde kırık bir gitar var hala saklarım bilerek yaptırmadım. çünkü on yaşımdan beri bir yerde bir şekilde çalışıp eve para getiren bir kızım ben o kadarına hakkım vardı yemedim içmedim ilk kez parama eski bir gitar aldım. çalmak istiyordum ışte söylemek istiyordum. kendi kendime öğrenmeye çalışırken elimden alıp yere çarptı ortadan ikiye ayrıldı hayallerim. 3 boyutlu hayal kurduğun sürece kırılacak seher sen iki boyutlu hayal kur dedim ve başladım yazmaya. sayfalarca söz , şiir, kompozisyon. çok yetenekliydim bir öğretmenim bunları değerlendir dedi ve yarışmalara yolladı. bir kaç birincilik aldım il genelinde. ödül törenleri akşam yapılır bu yüzden izin istedim saçlarımdan tutup sürüdü beni. yazar olamadım ondan da nefret ettim. ben babam yüzünden neyi sevdiysem en sonunda ondan nefret ettim. babam mi ? öz babam ama ondan nefret bile edemiyorum artık.
insanın gerçekten bir babası olması hayallerinde üstünde olan bir istek bu.
çünkü baba insanın her sıkıntısında yanında olur yırulsa yardım eder,susasa su içirir ayağı ağrısa sırtında taşır,açıksa yemek yedirir,giymez giydirir,okumaz okutur, alışır okutur,evini yapar,evlendirir xami anlayacağımız her anında yanında olur.
ama babası olmayan biri heran yanlız,kimsesiz ve her şeyden yoksul hiçbir şeyi yok her şeye muhtaç.
vefat etmesi babasız büyüdüğünü söyleyen insanlar babanın gölgesinin bile yettiğini bilmezler mi ?
bence babası hayatta olmasına rahmen babasız büyükmek çok zordur. benim babam alkolik birisiydi mesela sürekli içer içer bizi döverdi. çocukluğum hep dayak yiyerek gecti. baba sevgisini ne oldugunu bilmezdim. hangi baba kokusu derlerya ben babamı koklamak istediğimde rakı kokusu alırdım. yediğim dayakların haddi hasabı yoktu. 6 7 yasımdan 13 yaşıma kadar hergün dayak yerdim. ve yediğim dayaklarda öyle basit tarza bir dayak diğildi. sopalarla,kemerler ile dayak yerdim. hergün kanlar akardı heryerimden. morluklar içinde okula giderdim utançımdan kimseye diyemezdim. hep bi bahene uydururdum. babam basımda olmadıgı için çok fazla kötü yola girdim. içmemem gereken bi çok seyi içtim. şükürler olsun ki hepsinden kurtuldum. 13 yasımdayken babam kalp kırızı geçerdiği için alkolu bıraktı. bir sene boyunca hiç agzına vurmadı. bu yasıma kadar sadece 1 sene baba sevgisi gördüm çünkü 14 yaşımda babamın gecirdiği 2. kalp krızı yüzünden hayatını kaybetti. bu olaya üzüldüm veya sevindim diyemiyorum yediğim dayaklardan kurtulduğum için mutlu oluyorum. fakat babam hayatta olsaydı başımıza gelen bu olayların olmayacagını düşünüyorum. tabiki birde ne kadar kötü olursa olsun atadır babadır özlenir. babam hayatta olsaydı annem ikinci bir evlilik yapmazdı. babamı kaybettikten 2 sene sonra annem başka bir adamla evlenip ablamla beni terk etti. senelerdir ablamla beraber calışıl kendi kendimizi gecindirdik. bi müddet sonra ablam aşık oldugu adamla evlenme kararı aldı. eniştemle evlendiler ben bu noktada hayatın bittiğini düşünüyordum, tamamen yanlız kalırım diye düşünüyordum. ama ablam beni terk etmedi enişteminde isteyi üzerine hep beraber gecinmeye ve yaşamaya basladık. simdi bana sorarsan baba hayattayken yoklugunu hissetmek mi? yoksa babasını kaybetmek mi diye sorarsan. ikisinde cok farklı zorlukları vardır. allah kimseye bu durumda bırakmasın. bu soru hem içimi döktüğüm hemde ağladıgım bir soru oldu buna ihtiyacım vardı teşekkür ederim.
babamda anamda hayatta onlara sağlıklı, uzun ömürler versin ben onlarsın yapamam. ama babası olupta ilgisiz olması daha kötü herhalde.
babası hayatta olup, ilgisiz olması tabii ki daha kötüdür.