karşılıksız, saf, samimi sevginin en büyük ve bariz tezahürü, anne babanın evlatlarına olan sevgisidir.
tabii ki istisnalar kaideyi bozmaz. nitekim nelerini işitiyoruz.
evlatlar arasında zamanın şartlarına, ailenin gücüne göre farklı uygulamalar evlatlar için bir ayırımcılık gibi gözükse de öyle değildir.
şartlara göre kullanılan alet, para, mali güç değişmektedir ama sevgi değişmez.
bir anneye sormuşlar evlatlarının hangisini daha çok seviyorsun diye, cevap muhteşem;
iyileşene kadar hasta olanı,
eve gelene kadar dışarıdakini,
büyüyene kadar küçüğünü...
bundan daha güzel bir izahat olabilir mi...
elbetteki evlatlar anne ve babalarının canlarının bir parçasıdır ama içten içe de olsa kız erkek ayrımı yapan yada biri bir diğerinden daha fazla seven anne ve babalarımız var. şahsen ben şöyle düşünüyorum, kız erkek ayrımı yapılmamalı bence çünkü oda senin evlâdın oda, sevgi konusuna gelince de birini bir diğerinden daha fazla sevebilirsin ama bunu onlara ikisinide eşit seviyormuş gibi yansıtılmalı yoksa hem kardeşler arasında kıskançlık ve haset olur hemde adaletsizlik olur yani evlatlar eşit seçilmeli bence.
belli etmeseler de çocuklara harcanan emek seviyesine göre bazen ayrım yaptıklarını düşünüyorum.
aileler tabikide çocukları arasında ayrım yapmaz ve yapmamalıdırlar.yani yapanlarada saten aile denilmez.bir insanın kanından canından oluşan varlıkları ayırt etmemek lazım.
yapmaması gerekir. ayırıcılık yapıldığı zaman kardeşler de birbirine olan sevgi ve saygılarında farklılık olmaya başlıyor. kuvvetli aile bağları için herkese sevgiyi ve önemsenöeyi göstermek gerekir.
yapmazlar evlat aradindaayrim olmaz olamaz çocuklar anneleri ve babaları için sevgileri aynidir
kesinlikle yapmamalı ama çoğu zaman farkında olmadan da olsa yaparlar.
bence hiç bir anne baba evladını ayirmazz benm ailem ve ben yapmayiz yani
malesef yapan insanlar gördüm ama çok yanlış bir şey aileler çocukları arasında asla ayrım yapmamalı ikiside kendi canından sonuçta.