büyük kentlerde komşuluk asla yok.
şişli istanbul'da bir evimiz var, oğlum öğrenci orada oturuyor. 7 katlı bir apartman ve her katta 4 daire var. biz 6 ncı kattayız. bir tek karşı komşu olan çocuğu tanıyorum onu da bilerek tanıdım ki iyi biri o da ailesinden uzakta iş bankasında çalışıyor kirada oturuyor gökhan diye, oğlumla yaşıt, onun dışında bir de apartman sorumlusu şevket beyi tanıyoruz.
herkes bir birinden habersiz ve saygısızca yaşıyor. o kapılar pat küt çarpılıyori gece geç saatlerde gürültüler falan. kısaca herkes kendi aleminde.
ama burada olduğum evim sakarya'da merkezdeyiz. bizim evlerimizde komşuluk var. herkesin kendi evi ve bahçe içerisinde villalar, bahçelerden ve sokaktan herkes birbirini yıllardan beri tanıyor. acılarımızda, mutluluklarımız da, günlük kahvelerimizde paylaşımlarımız sıcak ve içten.
komşu insana can yoldaşı olmalı bence.
en yakınında o var çünkü.
ama artık herkes kendi derdine düşmüş.
benim öyle bir komşumuz yok maalesef.
keşke olsaydı.
şu anda komşuluğun hala devam ediyor bana göre. ama eskisi kadar tabii ki de samimiyet kalmadı gibi görüyorum.
komsuluk bulundugun semte ve gelir duzeyine gore degiskenlik gosteriyor.
ama kesinlikle var buna dmin olabilirsiniz.