artık bütün insanlar ve bütün ortamlar samimiyetsizleşti. gösteriş meraklıları aldı başını yürüdü. alışmak mümkün değil insanları tanıdıkça yalnız kalmak en iyisi diyorum bazen.
ben samimiyet olmayan yerde duramam. o ortam beni geriyor aynı sekilde samimiyetsiz insanlara da alışamam. bundan 5 ay öncesine kadar sağlık ocağında çalışıyordum ve personeller arası gruplaşma iki günde yapmacık hareketler sergiliyorlardı
çok duramadım işten ayrıldım boyle insanlar yüzünden
samimiyetsiz insanlara ve ortamlara kim alışır ki. ben alışamıyorum özellikle de bir senedir çok samimiyetsiz insanlar var hayatımda yani hayatımda mecburen varlar. insan muhatap olmak istemiyor ne gereksiz insanlar ya. kendini beğenmiş, habire kendini övmeler sonra da ben çok seviyormuş gibi harekeler. bir bakıyorum iyiler arkamı dönünce hemen değişiyorlar. bazıları gerçekten samimiyetsiz bu insanlardan elimizden geldikçe uzak durmak gerekir. hep zarar yani. bencil tavırları var bir çoğunun. ben alışmakta güçlük çekiyorum mecburen uzak durmaya çabalıyorum.
sayıları gün geçtikçe artıyor bundan dolayı alışmak bir zorunluluk hâline geldi onlar için üzülüyorum ama evet alıştım çünkü her yerdeler.
bence ben kimseye alişmam gerekmiyor onlar bana alışsinlar işlerine geliyorsa gelmiyorsa benden uzak allaha yakin olsunlar
samimiyet bir insanın aynasıdır, kim olduğuna dair.samimiyetsiz insanlara samimiyetsiz ortamlara alışamadım hâlâ, çünkü hayal ettiğim gördüğüm rüya bu değil ve onun için de asla hayatta bu tip olağan şeylere alışmak söz konusu değildir şahsım adına.bir çok insan bu gibi şeyleri artık normal sıradan bir olay gibi gündelik hayatın bir parçası olarak görmeleri, herkesin gözünden kaçmayan bir durum ve yapmacık insanların karaktersiz kimliği denilebilir buna.
evet hemde çok iyi alıştım ilk başta zorlanıyodum ama şimdi hiç sıkıntı olmuyo bir yönden çok iyi oluyor zor olsa da alışıyosun ve artık kim ne derse üzülmüyosun hiç bişeyi takmıyosun inanmıyosun ve mutlu oluyosun
öyle bir durumda hemen oradan uzaklaşmayı tercih ediyorum.
samimiyetsiz insanlara ve ortamlara alışamadım. bu gidişle asla da alışamayacağım. çünkü eğer öyle bir durum farkedersem
aliştim aciksa inamiş gibi yapiyorum hepsine gülüyorum suratlarrina falan
samimiyetsiz ortam ve insanlara nasıl alışılır ki? ben kendimi rahat hissedemezdim o yüzden bu ortamlarda bulunmamak benim için daha mantikli.
samimiyetsiz insanları ve samimi gelmeyen ortamlara alışmak gerçekten çok zor ben herhalde asla alışma mecbur olduğum zamanlar kalıyorum ama bu durum hiç hoşuma gitmiyor çoğu zaman ortamdan uzaklaşmaya çalışıyorum ya da on insandan uzaklaşmaya çalışıyorum kesinlikle alışmak mümkün değil zaten eğer anlaşan biri varsa oda demekki samimi olmayan insanlar bu durum gerçekten çok zor benim açımdan çok zor çünkü ben samimi olduğuna inandığım insan sayısı gerçekten çok az onun haricinde ortamlarda kalmamaya dikkat ediyorum öyle insanlarla konuşmamaya ortam kurmama ya çok fazla dikkat ediyorum.
samimiyetsiz insanlara alışamadım ben çünkü ben samimiyetsiz insanlara ben fazla konuşamıyorum çünkü samimiyetine inanmadığım insanlarla arkadaşlık etmem ve ailede ve tanıdık olursa mecburen katlanmak zorundayım o da alışmak demeyelim yani onun dışında arkadaş olsun çevre olsun komşu olsun samimiyetine inanmadığım ve samimiyetsizce konuşan insanlara pek fazla yüz vermiyorum.
samimiyetsiz insanlara ve ortamlara kesinlikle alışamadım alışabileceğimi de hiç zannetmiyorum. ancak yaşamış olduğumuz dönemde herkes gerçekten çok fazla samimiyetsiz. kimin bize karşı iyi kimin kötü olduğunu maalesef ki anlayamıyoruz. anladığımız zaman da bazen çok geç oluyor ve onlardan çok büyük darbeler görüyoruz. bu yüzden ben bir kişide ya da ortamda samimiyetsizlik sezdiğim anda oradan uzaklaşmayı tercih ediyorum ve çok fazla o kişilerle muhattap olmamaya çalışıyorum. çünkü samimiyetsizlik ve ikiyüzlülük benim alışabileceğim ve uygulayabileceğim bir şey değil. kendi çıkarları için birilerine yamanmak adı altında başkalarının egolarını tatmin etmek için onlara iyi görüşebilmek için iyi anlaşıyorlarmış gibi kendilerini gösteriyorlar. aslında o kişileri sevmiyorlar gelip arkalarından dedikodu yapıyorlar ama yüzlerine karşı çok farklı şeyler yansıtıyorlar. ben böyle insanlarla aynı havayı solumaktan bile hoşlanmıyorum ve rahatsız oluyorum.
onlarla yaşamaya mecburuz evet. gerek evde gerek işte gerek aile ortamında illa çıkıyor birkaç tane özellikle kendi özel alanına fazlasını almazken iş yeri gibi ortak alanlarda çok maruz kalıyor insan. böyle ortamlarda en iyisi onları taklit etmek. zaten onlar sürekli mış gibi yaptıkları için bende alışmış gibi yapıp geçiyorum.
bir ortamda kim nasılsa bende öyle davranıyorum valla o yüzden sıkıntı yapmıyorum bakıyorum herkea soğuk yapmacık bende aynı onlar gibi oluyorum. hiç ugrasamam öyle insanlarla zaten genelde aynı ortama gelmemeye çalışırım ama işte bazenn zorunluluktan mecbur kalabiliyoruz onun dışında zaten yakın çevremde öyle insan yok çok şükür.
hayır samimiyetsiz ortamlara alışmadım .çünkü alışmam için bir neden yok. kendimi rahat hissetmediğim bir ortamda zaten bulunmam. mecburiyetten dolayı bulunmam gerekiyorsa kendimi biraz sıkarım ama yinede alışmam.
hayatım boyunca o kadar samimiyetiz ve menfaatçi insan gördümdüm kü , artık alıştım onların samimiyetsiz ve sahte gülüşlerine. yaptığım tek şey onları görmemezlikten gelip, yok saymak. adam yerine zaten konulmaz. öteki türlü de yüz bulurlar ve aynı zamanda yüzleri de bir hayli yirtilmistir.bundan dolayı artık o tarz insanları kâle almıyorum.herkes kendi karakterini yansıtır. benim karakterim belli, onlarınkide belli.
evet samimiyetsiz insanlara çok çabuk alıştım. çünkü herkes samimiyetsiz. o yüzden bulunduğunuz ortamda ne yapmanız gerektiğini çok iyi biliyorsunuz. ayrıca bir ortamda herkes telefonla oynuyorsa, ben de telefonla oynarım ya da bir muhabbet varsa, ben de katılıyorum. ya da saçma sapan bir şey konuşuluyorsa, bende saçma sapan konuşurum. her nabza göre şerbet vermek gerekiyor. çünkü bu hayatın heyecanı meyecanı yok.
alıştım açıkçası inanmış gibi yapıyorum hepsine gülüyorum suratlarına falan. kendini yaşayacak kadar cesurları çok az kaldı.