evet yaşadım.bazen öyle şeyler yaşıyorki insan dış dünyayla tüm bağlantısını kesmek istiyor bazen konusmak yemek yemek istemiyor yaşadıkları yüzünden kendine aslında kimsenin görmediği bir duvar örüyorlar bu kesinlikle isteyerek olmaz kişi yaşadığı duygu karmaşasıyla bu şekilde olurlar bunun için aşık olduğumuzda bu gibi seyler yaşamak yüksek derecede mümkün
evet yaşadım.onun için arkadaşlarımı terkettim ama değmezmiş yazıklar olsun.kimseye değmiyor.
yasadim, bu durum guvenimi ciddi oranda zedeledi. artik insanlara guvenemiyorum ve hayatima birini almak isyemiyorum. belki de hala unutamadim, onun gitmesiyle butun insanliga küsmüş gibiyim adeta.
aslında aşk diye birşey yoktur. bir insan ihtiyaç gereği birilerinden hoşlanmak beğenmek için arayışa girer. kriterlerine uygun ilk profille karşılaştığında ona ilgi duyar, hoşlanır. tanışma faslında yakınlaşma uyum ortak nokta vb olaylarla tanışma ve duygular pekişir. birlikte vakit geçirip, birbirine alıştıkca tanıdıkça saygı sabır ve sadakat üçlüsü sevgiyi doğurur. zamanla yavaş yavaş demlenen muhteşem bir bağdır sevgi. duygular yorulup, insanlar istekler arayışlar değiştiği zaman bu bağı zedelemek altındaki üç temelin birini ya da birkaçını çekmekle olur. işte burda büyük yıkım yaşanabilir. fakat insan bunu ne kadar büyütürse o kadar obsesiflık alameti gösteriyor diyebiliriz. hiçkimseyi ve hiçbirşeyi saplantı haline getirmeye gerek yok. güven yıkılır, inanç zedelenir. bir süre diğer insanlardan da korkarsın ama bunu büyütmek ya da çabuk aşmak tamamen kişisel saygı ve özgüvenle ilgili. evet 6 yılımi verip askerliğini dahi beklediğim şahsiyet düğün arefesi başkasıyla gitmişti. ben uzun bir süre kimseye inanmadım. ama dedim ki kendi kendime babam bile beni sevmemiş el niye sevsin ki. sonra gidenlere teşekkür ettirecek bir sevgi yaşadım ve onunla da evlendim. kısaca hiç kimseye elinizde sağlam sebepler yokken, aranızda resmi bağlar yokken ümit bağlamaya inanmaya güvenmeye gerek yok. kısaca kendini kapatmak da kendine kötülük, zamanına yazık etmekten başka birşey değildir.