evet evlilikle ilgili çok fazla korkum vardı. özellikle de eşim evlenince değişir diye korkardım. çünkü çoğu erkek evlenmeden çok iyi davranıp kendini melek gibi gösterir ama sonra da evlenince gerçek yüzleri ortaya çıkar. bundan çok korkardım. bide kaynana olayı var sonuçta her kaynana illa iyi olmuyor. aksine çoğu kötü oluyor. hep el kızı deyip yapmadıkları kötülükleri bırakmazlar. sanki onların kölesiymiş gibi görürler. bende hep nundan korkmuşumdur. sonuçta hiç kimse istemez bu duruma düşmeyi, ama işte kötü kalpli kaynanalar yüzünden gelinler hep mağdur oluyor.
evlilik ile ilgili olan tek korkum ailelerin anlaşmazlık durumudur. aileler anlayışlı olursa birbirleri ile iyi geçinirlerse ve birbirlerine iyi yaklaşırlarsa sorun olmayacağını düşünüyorum. ancak bazı aileler her şeye karışabilir ve her konuda fikirleri olabiliyor. genellikle aile konularında evlilikten biraz çekinme duyuyorum. birde evlilik sorumluluk getiren ciddi bir kurum olduğu için o sorumluluğu alabileceğimi düşündüğüm zaman ancak aile kurmaya evlenmeye karar verebilirim. yani bu konuda kendimi ne zaman hazır hissedersem.
tabiki de illaki korkuların oluyor. geçim derdi olursa anlaşamazsak v.s gibi. ama iki kişinin birbirine olan inancı sevgisi her şeyin üstesinden geliyor. neticede insan sadece iyi günde birlikte olmak için evlenmiyor ki. illaki iyi günler olacak, kötü gün olacak, parasızlık olacak. hiçbir zaman her şey güllük gülistanlık olmuyor. önemli olan bunların hepsini birlikte el ele aşabilmiş olmak.
aksine evlenmeden önce daha mutsuzdum ve ne olursa olsun bu evden çıktığım gün mutlu olacağım diyor bunu biliyordum. ne zaman karşıma doğru düzgün evleneceğim biri çıkacak da kurtulacağım bu baba evimde yaşadığım kepazeliklerden diye kaygılanıp duruyordum. benim yerimde başkası olsa 16-17 yaşında kocaya kaçardı ciddiyim. ama ben sabrettim okumaya çalıştım. ayaklarımın üzerinde durmak için herşeyi yaptım. her köprümü yıkıp duvarlar ördü önüme babam. setler çekti. üniversite hayatımı da mahvetti ve 24 üme geldiğimde üç buçuk yıllık fabrika işçisiydim. çobandım hizmetçiydim ben herşeydim. biriyle evlenmek istedim izin vermedi çünkü onun başka biri vardı beni evlendirmek istediği. bende bir pazar günü öğlen oniki de bir kimlik alıp çıkıp gittim yanıma hiçbirşey almadan:) ne tuhaf değil mi. o günden bugüne tam dört yıl geçti. bi daha hiç o baba evindeki kadar mutsuz olmadım. şu an bal peteği bir oğlum var layık görüp nasip edene şükürler olsun.