yıkılırım yas tutarım hatıraları gözümün önünden geçirirdim.ancak doğum kadar ölümünde doğal olduğunu düşünerek teselli olurdum
açıkçası tarifi çok zor bir duygu.rabbim kimseye genç yaşta ölümü tattırmasın.ben 11 yaşımda anneannemle aynı oda da kalırdım.o yaşta elimden geldiğince ona ben bakardım.kötü davranışları vardı ama yine insanın o insana karşı sevgisi bağlılığı oluyor.beni çok severdi.ben onu çok severdim.o yer yatağında yatardı ben koltukta.bir gün teyzem yattığımız odanın camına vurdu uyandım.yattığım yerden gözlerimi açtım ve uyuyor sandığım anneanneme baktım.nedense gözüm karın bölgesine ilişti ve nefes alıp vermediğini düşündüm.hemen uyandırmaya çalıştım.gözlerini açmadı.nefesini kontrol ettim ama hiçbir tepki yoktu.ne yapacağımı bilemedim.hemen teyzeme kapıyı açtım ve olanları söyledim.çocuğum ya tabi kim inanır ki bu duruma.o an kalbimden birisi bir parça koparmış gibi bir eksiklik hissettim.ölmeden bir gün önceki gece fotoğraf çekilmiştik.son günüydü.dediğim gibi tarifi gerçekten zor bir duygu.rabbim kimselere yaşatmasın.
bugüne kadar allah'a şükür böyle çok sevdiğim veya yakından diyeceğim birini kaybetmedim o yüzden bu acıyı yaşamadım yaşamak da istemiyorum doğrusu. yakınımda çok sevdiği ve yakınını kaybeden insanlar oldu. annesini babasını ablasını abisini kardeşini teyzesini halasını dedesini o insanların acısını anlamak zor. hani demişler ya damdan düşenin halini damdan düşen anlar. onun misali bu. ama şunu demek isterim ki allah kimseye sevdiği ile ya da yakını ile imtihan vermesin çünkü çok zor bir durum arkadaşlar.
hic bu güne kadar bir yakinimi yada çok sevdiğim bir insanı kaybetmedim o yüzden o duyguyu çok bilmiyorum ama yaşamak ta istemem çünkü hiç bilmediğim bir duygu yıkılırm herhalde . tabi hayatın gerçekleri elbet yasicaz allah yakınını sevdiğini kaybeden herkese sabır versin .
ben bunu yaşadım. uzun süre kendime gelemedim. rüyalarıma falan giriyordu. ama zamanla alıştım. alışmak zorunda kaldım...