bunun cevabını bilmiyorum. edinince nasıl edindiğimiz söylerim.
arkadaş, bir şekilde hayatına girmiş kadın erkek cinsiyeti önemli olmayan kişiler.
güvenerek arkanı dönebileceğin, seni sırtından vurmayacağına emin olabileceğin, arkadandan dedikodunu yapmamasını beklediğin insan..
gerçek arkadaş olabilmesi için insanın karşılıklı birbirine zaman tanıması gerekir.
geçen zamanla beraber, ortak paylaşımlar, sevinçler, acılar ve beraber alınabilecek kararlarda sizi dinlemesi, düşüncelerinize vereceği önem ve de sizi canınızı yakmayacak şekilde eleştirmesini beklediğiniz insandır.
arkadaşlarımız çoktur. okuldan, mahalleden, iş yerinden, gezilerde ve çeşitli şekilde hayatın bir yerinden bize değen, hayatımızda adını ve telefonunu bilip evimizi açtığımız insanlar.
güven duyulduğu sürece hayatımızda kalacaklardır.
bazılarını çok kolay harcarız, bazılarımız sınıfını beğenmeyiz, kendimiz çok büyük bulunmaz hint kumaşıymışız gibi.. küçümseriz bazımız. etnik sınıfına ya da inancına göre sınıflandırıp ya yanımızda yer veririz ya da uzak dururuz.
en güzeli; ortaokul zamanlarımda 3 kere seyrettiğim rahmetli yılmaz güney'in bir filminde bahsettiği gibi olmalı, şarkısının sözleri gibi..
"bir kıvılcım düşer önce, büyür yavaş yavaş..
bir bakarsın volkan olmuş, yanmışsın arkadaş.
dolduramaz boşluğunu ne ana ne kardeş,
bu en güzel bu en büyük duygudur arkadaş.
ortak olmak her sevince, her derde kedere,
ve yürümek ömür boyu beraberce el ele,
olmasın o ta içten gülen gözlerde yaş,
bir gün gelir yollarımız ayrılsa da arkadaş.."
bir yandan ezberimde olan bu satırları yazarken aklıma düşen filmin azem'i geldi.. ama e'nin üzerinde şapkası var derdi rahmetli filmde..
tüylerimi diken diken eden içime hüzünlerin en güzelini bırakan satırlar.
biriyle anlaşmak için huyuna gidilmeli ve davranışlarını gözden geçilirmeli
biriyle arkadaş olacağım deyip de olmuyor elbette.
ortak noktalar, ortak paydalarda buluşmak lazım. devamı sonra geliyor zaten.
ama bu devirde kimseye çok güvenmemek lazım.
kötü arkadaş insanı hep kötü yerlere sürükler.