hayatımın anlamını bulduğum o lise yıllarıydı, başka hiçbir şey beni bu kadar heyecanlandırmamıştı ve zaten o da hayatımdan herşeyimi alıp gidince benim de artık hiçbir şey adına heyecanım kalmamıştı.zordu boğazımda sarmalanmış onca şeyi anlatmak, ağlamaktan beter gülüyordum ve insanlar yinede mana veremiyorlardı bu insanın üzerinde ki ölü toprağı.adam muhabbet içinde durduk yere ağlıyordu, birilerinin yaptığı gibi otur şuraya sakinleş demektense koşup da annesini bekliyordu çünkü yüreğin kıyamam sözcüğünü duyup da bir parça olsun su serpilmesine çok ihtiyacı vardı vardı da hayat git gide o kadar bizi bir uçtan bir uca koyuyordu ki uzaklaşıyorduk.
hayatımın en iyi fırsatı rihanna konserinde güzel bir yerde çalışma fırsatı olacaktı. ama maalesef iletişim kopukluğu yüzünden olmadı.